طبعساز

طبعساز. [ طَ ] (نف مرکب ) سازگار با مزاج . مساعد با طبیعت . موافق با مزاج :
به گوش آواز هر مرغی لطیف و طبعساز آید
بدست می ز شادی هر زمان بانگ جواز آید.

فرخی .

تا طبعسازباشد دینداری
شیریست تازه ریخته بر شکر.

ناصرخسرو.

نسازد ترا طبع با گفته ٔ او
چو گفتار تونوفتد طبعسازش .

ناصرخسرو.

آمدم تا طبع را سازم ز مدح تو غذا
مدح تو طبع مرا باشد غذای طبعساز.

سوزنی .

|| اهل نشاط و طرب :
گرْش ْ پنهانک مهمان کنی از عامه بشب
طبعساز و طربی یابیش و رودنواز.

ناصرخسرو.