چوب بازی یا تَرکه بازی یا چوبازی از جمله بازی های اصیل ایران باستان است است که بیشتر در بین مردم غیور سیستان و بختیاری و" ایل بویراحمد "و ایل" بابوئی باشت " و " نورآباد ممسنی" و ایل باصری و ایل قشقایی و بعضاً روستاییان و عشایر ایران متداول و مرسوم است و غالباً در مراسم عروسی و همراه با رقص و پایکوبی اجرا می گردد.
بازی های ایرانی
تعداد بازیکنان چوب بازی دو نفر است و ابزار بازی شامل دو چوب یکی به طول تقریبی یک و نیم متر و چوب دیگر کمی کوتاهتر از آنست. یکی از بازیکنان چوب بلندتر و نفر دیگر چوب کوتاهتر را بدست گرفته و مقابل یکدیگر به حمله و دفاع می پردازند. بازیکنان سعی می کنند هنگام بازی با آهنگ ساز و دهل یا ساز و نغاره نیز برقصند، فردی که چوب کوتاهتر را بدست دارد باید به دارنده چوب بلند حمله نماید و قبل از وارد نمودن ضربه به چوب وی ابتدا چند دور می رقصد و ناگهان به دارنده چوب بلند یورش می برد. دارنده چوب بلند نیز باید از خود دفاع نماید. حمله کننده هنگام یورش با صدای بلند فریاد می زند و سعی دارد با این کار روحیه حریف را تضعیف نماید. چوب باز باید تنها با چرخاندن چوب و نعره کشیدن و تهدید حریف (بدون وارد کردن ضربه به پای حریف) چوب بازی نماید.حمله کننده هنگام یورش چوب را با دو دست پیش روی خود گرفته و هنگام کوبیدن بر چوب حریف انرا با دست خود می چرخاند و سپس با در نظر گرفتن پاهای او بر چوب وی ضربه وارد می آورد. بازیکن حمله کننده فقط یکبار حق زدن ضربه را دارد (چه به چوب حریف مقابل بزند چه نزند)، سپس بازیکنی که چوب بلندتر را دارد، چوب کوتاهتر را در دست گرفته و فرد دیگری چوب بلندتر را در اختیار می گیرد. بازی تا آخر به همین منوال ادامه می یابد.
گاهی ممکن است یک زن یا یک مرد به چوب بازی بپردازند. به فردی که در کار چوب بازی مسلط و باتجربه است و می تواند بدون احساس خستگی چند دور میدان بازی را بچرخاند اصطلاحاً شیرین کار می گویند.بسیاری از مردم بر این باورند که این بازی در زمان هخامنشیان نیز در بین اقوام ایرانی مرسوم بوده و در آن زمان سربازان گارد جاوید با استفاده از این بازی سرگرم می شدند و این بازی نوعی تمرین جنگی به حساب می آمده است.
مؤسسه مردم نهاد عصرنوین با هدف زنده نگه داشتن واحیاء وحفظ این فرهنگ، برای اولین بار در تاریخ بختیاری بعد از تحقیقات گسترده و جلسات متعدد با صاحبان و پیشکسوتان این سنت بختیاری از تمام نقاط کشور سپس اقدام به برگزاری این بازی در قالب مسابقات قهرمانی کشور کرد که باعث جلب توجه بی نظیر هزاران نفر از مردم بختیاری و سایر اقوام گردید.
بازی های ایرانی
تعداد بازیکنان چوب بازی دو نفر است و ابزار بازی شامل دو چوب یکی به طول تقریبی یک و نیم متر و چوب دیگر کمی کوتاهتر از آنست. یکی از بازیکنان چوب بلندتر و نفر دیگر چوب کوتاهتر را بدست گرفته و مقابل یکدیگر به حمله و دفاع می پردازند. بازیکنان سعی می کنند هنگام بازی با آهنگ ساز و دهل یا ساز و نغاره نیز برقصند، فردی که چوب کوتاهتر را بدست دارد باید به دارنده چوب بلند حمله نماید و قبل از وارد نمودن ضربه به چوب وی ابتدا چند دور می رقصد و ناگهان به دارنده چوب بلند یورش می برد. دارنده چوب بلند نیز باید از خود دفاع نماید. حمله کننده هنگام یورش با صدای بلند فریاد می زند و سعی دارد با این کار روحیه حریف را تضعیف نماید. چوب باز باید تنها با چرخاندن چوب و نعره کشیدن و تهدید حریف (بدون وارد کردن ضربه به پای حریف) چوب بازی نماید.حمله کننده هنگام یورش چوب را با دو دست پیش روی خود گرفته و هنگام کوبیدن بر چوب حریف انرا با دست خود می چرخاند و سپس با در نظر گرفتن پاهای او بر چوب وی ضربه وارد می آورد. بازیکن حمله کننده فقط یکبار حق زدن ضربه را دارد (چه به چوب حریف مقابل بزند چه نزند)، سپس بازیکنی که چوب بلندتر را دارد، چوب کوتاهتر را در دست گرفته و فرد دیگری چوب بلندتر را در اختیار می گیرد. بازی تا آخر به همین منوال ادامه می یابد.
گاهی ممکن است یک زن یا یک مرد به چوب بازی بپردازند. به فردی که در کار چوب بازی مسلط و باتجربه است و می تواند بدون احساس خستگی چند دور میدان بازی را بچرخاند اصطلاحاً شیرین کار می گویند.بسیاری از مردم بر این باورند که این بازی در زمان هخامنشیان نیز در بین اقوام ایرانی مرسوم بوده و در آن زمان سربازان گارد جاوید با استفاده از این بازی سرگرم می شدند و این بازی نوعی تمرین جنگی به حساب می آمده است.
مؤسسه مردم نهاد عصرنوین با هدف زنده نگه داشتن واحیاء وحفظ این فرهنگ، برای اولین بار در تاریخ بختیاری بعد از تحقیقات گسترده و جلسات متعدد با صاحبان و پیشکسوتان این سنت بختیاری از تمام نقاط کشور سپس اقدام به برگزاری این بازی در قالب مسابقات قهرمانی کشور کرد که باعث جلب توجه بی نظیر هزاران نفر از مردم بختیاری و سایر اقوام گردید.
wiki: چو بازی