گردهمایی بزرگ اضطراری (پشتو: لویه جرگه اضطراری) از ۲۱ خرداد/جوزا تا ۲۹ جوزا/خرداد ۱۳۸۱ در کابل برگزار شد. تا رئیس دولت انتقالی را انتخاب شود. گردهمایی بزرگ اضطراری بنا بر توافق امضا شده در کنفرانس بن که در قوس/آذر ۱۳۸۰ امضا شده بود، تشکیل شد. کنفرانس بن تحت حمایت سازمان ملل متحد در بن آلمان و پس از سقوط طالبان با حمله نیروهای آمریکا به منظور یافتن راه حل برای تشکیل دولت آینده افغانستان برگزار شده بود.
دولت انتقالی افغانستان
در ۱ دلو/بهمن ۱۳۸۰ دبیرکل سازمان ملل متحد، کوفی عنان کمیته مسئول برگزاری گردهمایی بزرگ اضطراری را اعلام کرد. اسماعیل قاسمیار که حقوقدان و متخصص قانون اساسی ریاست و یک خانم به نام محبوبه حقوقمل که یک مدرس علوم سیاسی یکی از دو معاونت این کمیته را بر عهده داشتند. کمیسیون تصمیم گرفت که لویه جرگه با حضور ۱۴۵۰ نفر برگزار شود که ۱۰۵۱ تن آن به صورت غیر مستقیم انتخاب خواهند شد. از هر منطقه ۲۰ نفر انتخاب شد، که سپس یک رای گیری پنهان برای تعیین یک نمایندگی از کل منطقه برگزار شد. هر ۳۶۲ منطقه از کل کشور حداقل یک نماینده داشت، صندلی های بیشتر برای هر ۲۲٬۰۰۰ نفر اختصاص داده شد. کمیسیون ۱۰۰ صندلی را برای مهاجرین، ۲۵ صندلی برای کوچی ها، ۵۳ صندلی برای اعضای دولت موقت و اعضای کمیسیون و ۱۶۰ صندلی را برای زنان اختصاص داد. این اولین بار در تاریخ افغانستان بود که زنان در لویه جرگه حضور داشتند.در ماه مه نگرانی هایی در خصوص تأثیر گروه ها مسلح برای انتخاب اعضای لویه جرگه منتشر شد و کمیسیون شکایت های متعددی از ارعاب و خشونت دریافت کرد.
نشست گردهمایی بزرگ اضطراری در یک چادر بزرگ با تهویه هوا و فرش شده در دانشگاه پلی تکنیک/فنی مهندسی کابل برگزار شد. حدود ۲۰۰ نماینده، ۵۰۰ نفر بیشتر از تعداد دعوت شده در ابتدای ماه جوزا/خرداد وارد شدند. ۵۰ نماینده اضافه نیز برای رضایت خواسته های رهبران جهادی نیز شامل می شد.
مهمترین اقدام لویه جرگه، تعیین رئیس جمهور دولت انتقالی بود که کشور را تا انتخابات سال ۲۰۰۴ رهبری کند. در ابتدا دو نامزد اعلام شد: برهان الدین ربانی، رئیس جمهور اسبق و حامد کرزی رئیس دولت موقت که پشتیبانی آمریکا را نیز داشت. عبدالله عبدالله و محمدقسیم فهیم(معاون احمد شاه مسعود) نیز حمایت خود را از حامد کرزی اعلام کردند. سومین نامزد احتمالی محمد ظاهر شاه پادشاه اسبق افغانستان بود که پس از کودتای ۲۶ سرطان/تیر در سال ۱۳۵۲ توسط محمد داوود خان خلع قدرت شده بود و تا زمان سقوط طالبان در رم زندگی می کرد و پس از سقوط آنان به افغانستان بازگشته بود. وی که دولت موقت افغانستان را تأسیس کرده بود از طرف هوادارانش که به گروه رم شناخته شده بودند، حمایت می شد که به عنوان رئیس جمهور انتخاب شود. پس از ورود وی به کابل حدود ۸۰۰ نفر تقاضایی را امضا کردند که ظاهرشاه به عنوان رئیس دولت نامزد شود اما با توجه به بعضی از حدس و گمان ها، سازمان ملل متحد و ایالات متحده آمریکا مانع شدند.
دولت انتقالی افغانستان
در ۱ دلو/بهمن ۱۳۸۰ دبیرکل سازمان ملل متحد، کوفی عنان کمیته مسئول برگزاری گردهمایی بزرگ اضطراری را اعلام کرد. اسماعیل قاسمیار که حقوقدان و متخصص قانون اساسی ریاست و یک خانم به نام محبوبه حقوقمل که یک مدرس علوم سیاسی یکی از دو معاونت این کمیته را بر عهده داشتند. کمیسیون تصمیم گرفت که لویه جرگه با حضور ۱۴۵۰ نفر برگزار شود که ۱۰۵۱ تن آن به صورت غیر مستقیم انتخاب خواهند شد. از هر منطقه ۲۰ نفر انتخاب شد، که سپس یک رای گیری پنهان برای تعیین یک نمایندگی از کل منطقه برگزار شد. هر ۳۶۲ منطقه از کل کشور حداقل یک نماینده داشت، صندلی های بیشتر برای هر ۲۲٬۰۰۰ نفر اختصاص داده شد. کمیسیون ۱۰۰ صندلی را برای مهاجرین، ۲۵ صندلی برای کوچی ها، ۵۳ صندلی برای اعضای دولت موقت و اعضای کمیسیون و ۱۶۰ صندلی را برای زنان اختصاص داد. این اولین بار در تاریخ افغانستان بود که زنان در لویه جرگه حضور داشتند.در ماه مه نگرانی هایی در خصوص تأثیر گروه ها مسلح برای انتخاب اعضای لویه جرگه منتشر شد و کمیسیون شکایت های متعددی از ارعاب و خشونت دریافت کرد.
نشست گردهمایی بزرگ اضطراری در یک چادر بزرگ با تهویه هوا و فرش شده در دانشگاه پلی تکنیک/فنی مهندسی کابل برگزار شد. حدود ۲۰۰ نماینده، ۵۰۰ نفر بیشتر از تعداد دعوت شده در ابتدای ماه جوزا/خرداد وارد شدند. ۵۰ نماینده اضافه نیز برای رضایت خواسته های رهبران جهادی نیز شامل می شد.
مهمترین اقدام لویه جرگه، تعیین رئیس جمهور دولت انتقالی بود که کشور را تا انتخابات سال ۲۰۰۴ رهبری کند. در ابتدا دو نامزد اعلام شد: برهان الدین ربانی، رئیس جمهور اسبق و حامد کرزی رئیس دولت موقت که پشتیبانی آمریکا را نیز داشت. عبدالله عبدالله و محمدقسیم فهیم(معاون احمد شاه مسعود) نیز حمایت خود را از حامد کرزی اعلام کردند. سومین نامزد احتمالی محمد ظاهر شاه پادشاه اسبق افغانستان بود که پس از کودتای ۲۶ سرطان/تیر در سال ۱۳۵۲ توسط محمد داوود خان خلع قدرت شده بود و تا زمان سقوط طالبان در رم زندگی می کرد و پس از سقوط آنان به افغانستان بازگشته بود. وی که دولت موقت افغانستان را تأسیس کرده بود از طرف هوادارانش که به گروه رم شناخته شده بودند، حمایت می شد که به عنوان رئیس جمهور انتخاب شود. پس از ورود وی به کابل حدود ۸۰۰ نفر تقاضایی را امضا کردند که ظاهرشاه به عنوان رئیس دولت نامزد شود اما با توجه به بعضی از حدس و گمان ها، سازمان ملل متحد و ایالات متحده آمریکا مانع شدند.
wiki: گردهمایی بزرگ اضطراری