منشور بین المللی حقوق بشر (انگلیسی: International Bill of Human Rights) نامی است که به قطعنامه ۲۱۷ (III) مجمع عمومی سازمان ملل متحد UN و دو معاهده بین المللی دیگر که سازمان ملل متحد آنها را تأسیس کرد، داده شد.
منشور بین المللی حقوق بشر شامل اعلامیه جهانی حقوق بشر UDHR (تصویب شده سال ۱۹۴۸)، میثاق بین المللی حقوق مدنی و سیاسی(۱۹۶۶) با دو پروتکل اختیاری و میثاق بین المللی حقوق اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی(۱۹۶۶) است. این دو میثاق بعد از اینکه تعداد کافی از کشورها آنها را تصویب کردند در سال ۱۹۷۶ به اجرا درآمد.
در شروع دیدگاه های مختلفی دربارهٔ لایحه حقوقی که باید شکل گیرد ابراز می شد. در سال ۱۹۴۸ مجمع عمومی منشور حقوق شهروندی را طرح کرد که در برگیرنده UDHR بود، که میثاقی با الزامات اجرایی آن را در بر می گرفت. کمیته پیش نویس تصمیم گرفت دو سند تهیه کند: یکی بشکل اعلامیه، که اصول یا استانداردهای حقوق بشر را پیشنهاد می کرد، دیگری بشکل کنوانسیون، که حقوق ویژه و محدوده آنرا تعریف می کرد. براین اساس کمیته مزبور پیش نویس های اعلامیه جهانی و میثاق جهانی حقوق بشر را به کمیسیون حقوق بشر منتقل کرد.
در جلسه دومی که در دسامبر ۱۹۴۷ برگزار شد، کمیسیون تصمیم گرفت مجموعه اسناد در دست تهیه را تحت عنوان «لایحه بین المللی حقوق بشر» نام گذاری کند، و برای آن سه گروه کاری را مشخص کرد که مسئولیت آنها عبارت بود از: یک گروه روی بیانیه، یک گروه روی کنوانسیون (که بعداً به میثاق تغییر نام داد) و دیگری روی اجرایی کردن لایحه کار کنند. کمیسیون در ماه های مارس تا ژوئن سال ۱۹۴۸ در بخش سوم پیش نویس لایحه کار کرد، و با در نظر گرفتن مطالب و نظراتی که دولتها ابراز داشتند در برخی موارد تجدید نظر کرد.
منشور بین المللی حقوق بشر شامل اعلامیه جهانی حقوق بشر UDHR (تصویب شده سال ۱۹۴۸)، میثاق بین المللی حقوق مدنی و سیاسی(۱۹۶۶) با دو پروتکل اختیاری و میثاق بین المللی حقوق اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی(۱۹۶۶) است. این دو میثاق بعد از اینکه تعداد کافی از کشورها آنها را تصویب کردند در سال ۱۹۷۶ به اجرا درآمد.
در شروع دیدگاه های مختلفی دربارهٔ لایحه حقوقی که باید شکل گیرد ابراز می شد. در سال ۱۹۴۸ مجمع عمومی منشور حقوق شهروندی را طرح کرد که در برگیرنده UDHR بود، که میثاقی با الزامات اجرایی آن را در بر می گرفت. کمیته پیش نویس تصمیم گرفت دو سند تهیه کند: یکی بشکل اعلامیه، که اصول یا استانداردهای حقوق بشر را پیشنهاد می کرد، دیگری بشکل کنوانسیون، که حقوق ویژه و محدوده آنرا تعریف می کرد. براین اساس کمیته مزبور پیش نویس های اعلامیه جهانی و میثاق جهانی حقوق بشر را به کمیسیون حقوق بشر منتقل کرد.
در جلسه دومی که در دسامبر ۱۹۴۷ برگزار شد، کمیسیون تصمیم گرفت مجموعه اسناد در دست تهیه را تحت عنوان «لایحه بین المللی حقوق بشر» نام گذاری کند، و برای آن سه گروه کاری را مشخص کرد که مسئولیت آنها عبارت بود از: یک گروه روی بیانیه، یک گروه روی کنوانسیون (که بعداً به میثاق تغییر نام داد) و دیگری روی اجرایی کردن لایحه کار کنند. کمیسیون در ماه های مارس تا ژوئن سال ۱۹۴۸ در بخش سوم پیش نویس لایحه کار کرد، و با در نظر گرفتن مطالب و نظراتی که دولتها ابراز داشتند در برخی موارد تجدید نظر کرد.