مترادف مل : باده، خمر، شراب، صهبا، می، پرسیاوشان، امرود، گلابی
مل
مترادف مل : باده، خمر، شراب، صهبا، می، پرسیاوشان، امرود، گلابی
فارسی به انگلیسی
wine
مترادف و متضاد
۱. باده، خمر، شراب، صهبا، می
۲. پرسیاوشان
۳. امرود، گلابی
باده، خمر، شراب، صهبا، می
پرسیاوشان
امرود، گلابی
فرهنگ فارسی
شراب، می ، به معنی امرود نیزگفته شده
( اسم ) ۱ - گردن .یا مل کلفت . گردن کلفت ۲ - کوهان گاو نر : [ ( ورزا ) قد یک گاومیش بود گنده بود و سفید با شاخهای راست و مل گنده بر آمده ] ( تنگسیر ۱۶ )
خمیر در زیر آتش کردن . به خاکستر گرم کردن نان و گوشت را . یا کوماج کردن .
( اسم ) ۱ - گردن .یا مل کلفت . گردن کلفت ۲ - کوهان گاو نر : [ ( ورزا ) قد یک گاومیش بود گنده بود و سفید با شاخهای راست و مل گنده بر آمده ] ( تنگسیر ۱۶ )
خمیر در زیر آتش کردن . به خاکستر گرم کردن نان و گوشت را . یا کوماج کردن .
فرهنگ معین
(مُ ) (اِ. ) ۱ - نوعی از امرود بزرگ بی مزه . ۲ - می و شراب انگوری .
(مُ ) (اِ. ) ۱ - گردن . ۲ - کوهان گاو نر.
(مُ ) (اِ. ) ۱ - گردن . ۲ - کوهان گاو نر.
(مُ) (اِ.) 1 - نوعی از امرود بزرگ بی مزه . 2 - می و شراب انگوری .
(مُ) (اِ.) 1 - گردن . 2 - کوهان گاو نر.
لغت نامه دهخدا
مل. [ م ُ ] ( اِ ) نبیذ بود. ( لغت فرس اسدی چ اقبال ص 322 ). شراب انگوری. ( برهان ) ( فرهنگ رشیدی ) ( غیاث ) ( آنندراج ). می و شراب انگوری و هر مایع مسکر. ( ناظم الاطباء ). می. باده. مدام. راح. صهبا. خمر. عقار. قهوه. ( یادداشت به خط مرحوم دهخدا ). در سغدی ، موذ ، از مذو . با «می » فارسی مقایسه شود. تبدیل «ل » و «ذ» در این دو زبان سابقه دارد. ( حاشیه برهان چ معین ) :
سزاوار مسماری و بند و غل
نئی درخور تاج و دیهیم و مل.
پیش آر مل سرخ و برون کن گل دوروی.
به مغز بوی مل آید همی زآب روان.
پنجه های دست مردم سر فروکرد از چنار.
جهان جامه پوشید هم رنگ مل.
فروزنده چون لاله بر زرد گل.
عنصری ( از لغت فرس اسدی چ اقبال ص 333 ).
درفکند سرخ مل به رطل دوگوشه
روشن گردد جهان ز گوشه به گوشه.
گل به مل و مل به گل اندر سرشت.
خوشبوی ملی چون گل خودروی گلی چون مل.
گل بوی ربود از مل ، مل رنگ ربود از گل.
همه شب خورد با آزادگان مل.
هیچ نگردد ملول مغز تو از مل.
وی مه رخت گلی است که رسته ز خار نیست.
خوش باش دمی که زندگانی این است.
چو یارانت گل پر ز مل کرد ساغر.
که بدان داد به مهر آنچه به کین بستداز این.
سزاوار مسماری و بند و غل
نئی درخور تاج و دیهیم و مل.
فردوسی.
از مجلس ما مردم دوروی برون کن پیش آر مل سرخ و برون کن گل دوروی.
فرخی.
به چشم رنگ گل آید همی ز خاک سیاه به مغز بوی مل آید همی زآب روان.
فرخی.
تا برآمد جامهای سرخ مل بر شاخ گل پنجه های دست مردم سر فروکرد از چنار.
فرخی.
چو سر کفته شد غنچه سرخ گل جهان جامه پوشید هم رنگ مل.
عنصری.
به زرینه جام اندرون لعل مل فروزنده چون لاله بر زرد گل.
عنصری ( از لغت فرس اسدی چ اقبال ص 333 ).
درفکند سرخ مل به رطل دوگوشه
روشن گردد جهان ز گوشه به گوشه.
منوچهری ( دیوان چ دبیرسیاقی ص 166 ).
ابر به آب مژه بر روی کشت گل به مل و مل به گل اندر سرشت.
منوچهری.
می ده پسرا بر گل ، گل چون مل ومل چون گل خوشبوی ملی چون گل خودروی گلی چون مل.
منوچهری.
مل رفت به سوی گل ، گل رفت به سوی مل گل بوی ربود از مل ، مل رنگ ربود از گل.
منوچهری.
کجا چون برد لشکرگه به آمل همه شب خورد با آزادگان مل.
فخرالدین اسعد.
چونکه ملالت همی ز پند فزایدت هیچ نگردد ملول مغز تو از مل.
ناصرخسرو ( دیوان چ تقوی ص 258 ).
ای بت لبت ملی است که آن را خمار نیست وی مه رخت گلی است که رسته ز خار نیست.
مسعودسعد.
هنگام گل و مل است و یاران سرمست خوش باش دمی که زندگانی این است.
( منسوب به خیام ).
چو خصمانت مخمور شد شاخ نرگس چو یارانت گل پر ز مل کرد ساغر.
عثمان مختاری ( دیوان چ همایی ص 195 ).
مهرگان با گل و مل مایه مهر آمد و کین که بدان داد به مهر آنچه به کین بستداز این.
عثمان مختاری ( دیوان ایضاًص 446 ).
مل . [ م َ ] (اِخ ) دهی از دهستان بهمئی گرمسیری است که در بخش کهکیلویه ٔ شهرستان بهبهان واقع است و 400 تن سکنه دارد که از طایفه ٔ بهمئی هستند. (از فرهنگ جغرافیایی ایران ج 6).
مل . [ م َل ل ] (ع مص ) خمیر در زیر آتش کردن . (المصادر زوزنی ) (تاج المصادر بیهقی ). به خاکستر گرم کردن نان و گوشت را. (منتهی الارب ) (آنندراج ). در خاکستر گرم داخل کردن نان و گوشت را و پختن وکباب کردن آن را. (از اقرب الموارد). || کوماج کردن . (منتهی الارب ) (آنندراج ) (ناظم الاطباء). || در خدرک درکردن چیزی را. (از منتهی الارب ) (از ناظم الاطباء). در اخگر داخل کردن چیزی را. (از اقرب الموارد). || به آتش راست و درست کردن تیر و کمان را. (منتهی الارب ) (آنندراج ) (ناظم الاطباء) (از اقرب الموارد). || شتافتن . (المصادر زوزنی ) (تاج المصادر بیهقی ). شتافتن در راه رفتن . (از منتهی الارب ) (ناظم الاطباء) (از اقرب الموارد). || جامه یک درز کردن . (تاج المصادر بیهقی ). نخستین دوختن . (منتهی الارب ) (آنندراج ). دوختن نخستین جامه پیش از دوباره دوزی . (از اقرب الموارد): مل الثوب ؛ به دوخت نخستین قبل از کف دوخت آن جامه را. (ناظم الاطباء). || دراز گشتن سفر بر کسی . (از منتهی الارب ) (از ناظم الاطباء) (از اقرب الموارد). || به ستوه آمدن . (دهار) (از اقرب الموارد). || عرق کردن تب دار. || دگرگون شدن از بیماری یا اندوه چنانکه گویی در خاکستر داغ یا بر روی اخگر است . || دگرگون کردن چیزی را. (از اقرب الموارد). || (ص ) رجل مل ؛ مرد به ستوه آمده . (منتهی الارب ) (آنندراج ) (ناظم الاطباء) (از اقرب الموارد).
مل . [ م ِ ] (اِ) موی را گویند. (فرهنگ جهانگیری ). به معنی موی باشد مطلقاً اعم از موی سر و موی ریش و اعضای دیگر از انسان و حیوان . (برهان ). موی . (ناظم الاطباء) :
ریش نجسش چنان دراز است
گویی که مل دم گراز است .
|| نوعی گل سفیدرنگ که در نقاشی (ساختمان ) و رنگ کاری برای ساختن رنگ و بتونه به کار رود. (فرهنگ لغات عامیانه ٔ جمال زاده ). || (اِ) نام هریک از دو سنگی که زیر دولک (در بازی الک دولک ) نهند. (یادداشت به خط مرحوم دهخدا).
ریش نجسش چنان دراز است
گویی که مل دم گراز است .
شجاع بهرامی (از جهانگیری ).
|| نوعی گل سفیدرنگ که در نقاشی (ساختمان ) و رنگ کاری برای ساختن رنگ و بتونه به کار رود. (فرهنگ لغات عامیانه ٔ جمال زاده ). || (اِ) نام هریک از دو سنگی که زیر دولک (در بازی الک دولک ) نهند. (یادداشت به خط مرحوم دهخدا).
مل . [ م ِ ] (فعل نهی ) مخفف «مهل » فعل نهی از«هلیدن ». (یادداشت به خط مرحوم دهخدا) :
مل که چشم بد بر آن عارض رسد
زود درده بانگ تکبیر ای پسر.
مل که چشم بد بر آن عارض رسد
زود درده بانگ تکبیر ای پسر.
سنائی (یادداشت ایضاً).
مل . [ م ُ ] (اِ) به لغت اندلس دوایی است که آن را پر سیاوشان گویند. (برهان ).
مل . [ م ُ ] (اِ) نبیذ بود. (لغت فرس اسدی چ اقبال ص 322). شراب انگوری . (برهان ) (فرهنگ رشیدی ) (غیاث ) (آنندراج ). می و شراب انگوری و هر مایع مسکر. (ناظم الاطباء). می . باده . مدام . راح . صهبا. خمر. عقار. قهوه . (یادداشت به خط مرحوم دهخدا). در سغدی ، موذ ، از مذو . با «می » فارسی مقایسه شود. تبدیل «ل » و «ذ» در این دو زبان سابقه دارد. (حاشیه ٔ برهان چ معین ) :
سزاوار مسماری و بند و غل
نئی درخور تاج و دیهیم و مل .
از مجلس ما مردم دوروی برون کن
پیش آر مل سرخ و برون کن گل دوروی .
به چشم رنگ گل آید همی ز خاک سیاه
به مغز بوی مل آید همی زآب روان .
تا برآمد جامهای سرخ مل بر شاخ گل
پنجه های دست مردم سر فروکرد از چنار.
چو سر کفته شد غنچه ٔ سرخ گل
جهان جامه پوشید هم رنگ مل .
به زرینه جام اندرون لعل مل
فروزنده چون لاله بر زرد گل .
عنصری (از لغت فرس اسدی چ اقبال ص 333).
درفکند سرخ مل به رطل دوگوشه
روشن گردد جهان ز گوشه به گوشه .
ابر به آب مژه بر روی کشت
گل به مل و مل به گل اندر سرشت .
می ده پسرا بر گل ، گل چون مل ومل چون گل
خوشبوی ملی چون گل خودروی گلی چون مل .
مل رفت به سوی گل ، گل رفت به سوی مل
گل بوی ربود از مل ، مل رنگ ربود از گل .
کجا چون برد لشکرگه به آمل
همه شب خورد با آزادگان مل .
چونکه ملالت همی ز پند فزایدت
هیچ نگردد ملول مغز تو از مل .
ای بت لبت ملی است که آن را خمار نیست
وی مه رخت گلی است که رسته ز خار نیست .
هنگام گل و مل است و یاران سرمست
خوش باش دمی که زندگانی این است .
چو خصمانت مخمور شد شاخ نرگس
چو یارانت گل پر ز مل کرد ساغر.
مهرگان با گل و مل مایه ٔ مهر آمد و کین
که بدان داد به مهر آنچه به کین بستداز این .
گونه و بوی گل است آن که به مل داد هوا
کسوت وعطر مل است آنچه ز گل دید زمین .
زلفین تو قیری است برانگیخته از عاج
رخسار تو شیری است برآمیخته با مل .
مل بی خمار و گل بی خار که دیده است . (مقامات حمیدی ).
با خرد میل سوی مل چی کنی
سپر خار برگ گل چه کنی
آنکه خواهد خرد نخواهد مل
وآنکه باشد حزین نبوید گل .
مست اگر بلبل شده ست از خوردن مل پس چراست
چهره ٔ گل بافروغ و چشم نرگس پرخمار.
نایب گل چون تویی ساقی مل هم تو باش
جام چمانه بده بر چمن جان بچم .
چون عز عزل هست غم زور و زر مخور
چون فر فقر هست دم مال و مل مزن .
ترا که از مل و مال است مستی و هستی
خمار و خواب ترا صور نشکند به صدا.
بلبل نطقش به نازغنچه ٔ گل کرد باز
گشت ز مل عارضش همچو گل کامگار.
نهاده بر یکی کف ساغر مل
گرفته بر دگر کف دسته ٔ گل .
باریدن بی دریغ چون مل
خندیدن بی نقاب چون گل .
مست نوازی چو گل بوستان
توبه فریبی چو مل دوستان .
با گل و با بلبل و بامل به هم
وصل طلب فصل بهار ای غلام .
گه خار گردد گاه گل گه سرکه گردد گاه مل
گاهی دهل زن گه دهل گاهی خورد زخم عصا.
بوی گل دیدی که آنجا گل نبود
جوش مل دیدی که آنجا مل نبود.
بلای خمار است در عیش مل
سلحدار خار است با شاه گل .
هرچه کوته نظرانند برایشان پیمای
که حریفان ز مل و من ز تأمل مستم .
بلبل از شوق گل و مل و ذوق سمن و نسرین و سنبل چون خروس صراحی در نقرات قلقل . (ترجمه ٔ محاسن اصفهان ).
تا در جهان ز روی طبیعت علی الدوام
گل جفت خار باشد و با مل بود خمار
بادا عدوت را به گه عشرت و نشاط
از مل خمار بهره و از گل نصیب خار.
در حلقه ٔ گل و مل خوش خواند دوش بلبل
هات الصبوح هبوا یا ایهاالسکارا.
باغ گل و مل خوش است ولیکن
بی صوت هزار خوش نباشد.
- مل کشیدن ؛ باده خوردن . میگساری کردن :
هوازی جهان پهلوان را بدید
که در سایه ٔ گل همی مل کشید.
|| امرود باشد. (فرهنگ جهانگیری ). امرود باشد و آن میوه ای است معروف که به عربی کمثری خوانند. (برهان ). امرود. (ناظم الاطبا) (الفاظ الادویه ). || نوعی از امرود بیمزه که آن را خرمل نیز خوانند. (فرهنگ جهانگیری ) (فرهنگ رشیدی ). نوعی از امرود بزرگ بیمزه هم هست که آن را خرمل گویند. (برهان ). نوعی از امرودبزرگ بی مزه . (ناظم الاطباء). || در تداول مردم یزد و شیراز، گردن . (یادداشت به خط مرحوم دهخدا). در لهجه ٔ یزدی و شیرازی و لری به معنی گردن است . (فرهنگ لغات عامیانه ٔ جمال زاده ).
- مل کلفت ؛ گردن کلفت . (فرهنگ نظام ).
سزاوار مسماری و بند و غل
نئی درخور تاج و دیهیم و مل .
فردوسی .
از مجلس ما مردم دوروی برون کن
پیش آر مل سرخ و برون کن گل دوروی .
فرخی .
به چشم رنگ گل آید همی ز خاک سیاه
به مغز بوی مل آید همی زآب روان .
فرخی .
تا برآمد جامهای سرخ مل بر شاخ گل
پنجه های دست مردم سر فروکرد از چنار.
فرخی .
چو سر کفته شد غنچه ٔ سرخ گل
جهان جامه پوشید هم رنگ مل .
عنصری .
به زرینه جام اندرون لعل مل
فروزنده چون لاله بر زرد گل .
عنصری (از لغت فرس اسدی چ اقبال ص 333).
درفکند سرخ مل به رطل دوگوشه
روشن گردد جهان ز گوشه به گوشه .
منوچهری (دیوان چ دبیرسیاقی ص 166).
ابر به آب مژه بر روی کشت
گل به مل و مل به گل اندر سرشت .
منوچهری .
می ده پسرا بر گل ، گل چون مل ومل چون گل
خوشبوی ملی چون گل خودروی گلی چون مل .
منوچهری .
مل رفت به سوی گل ، گل رفت به سوی مل
گل بوی ربود از مل ، مل رنگ ربود از گل .
منوچهری .
کجا چون برد لشکرگه به آمل
همه شب خورد با آزادگان مل .
فخرالدین اسعد.
چونکه ملالت همی ز پند فزایدت
هیچ نگردد ملول مغز تو از مل .
ناصرخسرو (دیوان چ تقوی ص 258).
ای بت لبت ملی است که آن را خمار نیست
وی مه رخت گلی است که رسته ز خار نیست .
مسعودسعد.
هنگام گل و مل است و یاران سرمست
خوش باش دمی که زندگانی این است .
(منسوب به خیام ).
چو خصمانت مخمور شد شاخ نرگس
چو یارانت گل پر ز مل کرد ساغر.
عثمان مختاری (دیوان چ همایی ص 195).
مهرگان با گل و مل مایه ٔ مهر آمد و کین
که بدان داد به مهر آنچه به کین بستداز این .
عثمان مختاری (دیوان ایضاًص 446).
گونه و بوی گل است آن که به مل داد هوا
کسوت وعطر مل است آنچه ز گل دید زمین .
عثمان مختاری (دیوان ایضاً ص 448).
زلفین تو قیری است برانگیخته از عاج
رخسار تو شیری است برآمیخته با مل .
عمعق (دیوان چ نفیسی ص 199).
مل بی خمار و گل بی خار که دیده است . (مقامات حمیدی ).
با خرد میل سوی مل چی کنی
سپر خار برگ گل چه کنی
آنکه خواهد خرد نخواهد مل
وآنکه باشد حزین نبوید گل .
سنائی .
مست اگر بلبل شده ست از خوردن مل پس چراست
چهره ٔ گل بافروغ و چشم نرگس پرخمار.
انوری .
نایب گل چون تویی ساقی مل هم تو باش
جام چمانه بده بر چمن جان بچم .
خاقانی .
چون عز عزل هست غم زور و زر مخور
چون فر فقر هست دم مال و مل مزن .
خاقانی .
ترا که از مل و مال است مستی و هستی
خمار و خواب ترا صور نشکند به صدا.
خاقانی .
بلبل نطقش به نازغنچه ٔ گل کرد باز
گشت ز مل عارضش همچو گل کامگار.
خاقانی .
نهاده بر یکی کف ساغر مل
گرفته بر دگر کف دسته ٔ گل .
نظامی .
باریدن بی دریغ چون مل
خندیدن بی نقاب چون گل .
نظامی .
مست نوازی چو گل بوستان
توبه فریبی چو مل دوستان .
نظامی (خسرو و شیرین چ وحید ص 59).
با گل و با بلبل و بامل به هم
وصل طلب فصل بهار ای غلام .
عطار.
گه خار گردد گاه گل گه سرکه گردد گاه مل
گاهی دهل زن گه دهل گاهی خورد زخم عصا.
مولوی (کلیات شمس چ امیرکبیر ص 52).
بوی گل دیدی که آنجا گل نبود
جوش مل دیدی که آنجا مل نبود.
مولوی .
بلای خمار است در عیش مل
سلحدار خار است با شاه گل .
سعدی (بوستان ).
هرچه کوته نظرانند برایشان پیمای
که حریفان ز مل و من ز تأمل مستم .
سعدی .
بلبل از شوق گل و مل و ذوق سمن و نسرین و سنبل چون خروس صراحی در نقرات قلقل . (ترجمه ٔ محاسن اصفهان ).
تا در جهان ز روی طبیعت علی الدوام
گل جفت خار باشد و با مل بود خمار
بادا عدوت را به گه عشرت و نشاط
از مل خمار بهره و از گل نصیب خار.
ابن یمین .
در حلقه ٔ گل و مل خوش خواند دوش بلبل
هات الصبوح هبوا یا ایهاالسکارا.
حافظ (دیوان چ قزوینی ص 5).
باغ گل و مل خوش است ولیکن
بی صوت هزار خوش نباشد.
حافظ (از آنندراج ).
- مل کشیدن ؛ باده خوردن . میگساری کردن :
هوازی جهان پهلوان را بدید
که در سایه ٔ گل همی مل کشید.
اسدی .
|| امرود باشد. (فرهنگ جهانگیری ). امرود باشد و آن میوه ای است معروف که به عربی کمثری خوانند. (برهان ). امرود. (ناظم الاطبا) (الفاظ الادویه ). || نوعی از امرود بیمزه که آن را خرمل نیز خوانند. (فرهنگ جهانگیری ) (فرهنگ رشیدی ). نوعی از امرود بزرگ بیمزه هم هست که آن را خرمل گویند. (برهان ). نوعی از امرودبزرگ بی مزه . (ناظم الاطباء). || در تداول مردم یزد و شیراز، گردن . (یادداشت به خط مرحوم دهخدا). در لهجه ٔ یزدی و شیرازی و لری به معنی گردن است . (فرهنگ لغات عامیانه ٔ جمال زاده ).
- مل کلفت ؛ گردن کلفت . (فرهنگ نظام ).
فرهنگ عمید
= گلابی
شراب، می: به زرّینه جام اندرون لعل مل / فروزنده چون لاله بر زردگل (عنصری: ۳۵۹ )، نهاده بر یکی کف ساغر مل / گرفته بر دگر کف دستهٴ گل (نظامی۲: ۱۷۸ ).
موی انسان یا حیوان.
شراب، می: به زرّینه جام اندرون لعل مل / فروزنده چون لاله بر زردگل (عنصری: ۳۵۹ )، نهاده بر یکی کف ساغر مل / گرفته بر دگر کف دستهٴ گل (نظامی۲: ۱۷۸ ).
موی انسان یا حیوان.
موی انسان یا حیوان.
شراب؛ می: ◻︎ به زرّینه جام اندرون لعل‌مل / فروزنده چون لاله بر زردگل (عنصری: ۳۵۹)، ◻︎ نهاده بر یکی کف ساغر مل / گرفته بر دگر کف دستهٴ گل (نظامی۲: ۱۷۸).
گلابی#NAME?
دانشنامه عمومی
گردن
مُل= مخفف ملا؛ مُل حَسَنا= ملا حسن، شاعر شهیر محلی سرای شوشتر متخلص به «حَسَنا» مُل= گردی سر شانه را گویند:«مُلِ جمنَه» یعنی شانه هایش را به علامت مخالفت و انکار بالا می اندازد. تکرار آن عمل را «مُل مُل» گویند. «ساقیا مُل بیار بی مُل مُل/ دِه به مُلّویِ بی تحمل مُل» (مُلّویِِ یعنی ملای) مطلع غزلی از مُل حَسَنا به گویش شوشتری
زنا مانند مل کوته (مل کودک) یعنی کودکی از مادر زنا کار (لهجه گیلی) شعر از حافط در حلقه گل و مل خوش خواند دوش بلبل هات الصبوح هبو یاایهاالسکارا
مل (به ایتالیایی: Mele) یک کومونه در ایتالیا است که در استان جنوا واقع شده است.
فهرست شهرهای ایتالیا
مل ۱۶٫۹ کیلومترمربع مساحت و ۲٬۶۸۷ نفر جمعیت دارد و ۱۲۵ متر بالاتر از سطح دریا واقع شده است.
فهرست شهرهای ایتالیا
مل ۱۶٫۹ کیلومترمربع مساحت و ۲٬۶۸۷ نفر جمعیت دارد و ۱۲۵ متر بالاتر از سطح دریا واقع شده است.
wiki: استان بلونو واقع شده است. مل ۸۵٫۷ کیلومتر مربع مساحت و ۶٬۲۷۲ نفر جمعیت دارد و ۳۶۲ متر بالاتر از سطح دریا واقع شده است.
فهرست شهرهای ایتالیا
فهرست شهرهای ایتالیا
wiki: مل (ونتو)
دانشنامه آزاد فارسی
مُل (moll)
در موسیقی ، معادل آلمانی «مینور» در صحبت از گام ، مثلاً B moll به معنای سی بمل مینور. متضاد dur به معنای ماژور.
در موسیقی ، معادل آلمانی «مینور» در صحبت از گام ، مثلاً B moll به معنای سی بمل مینور. متضاد dur به معنای ماژور.
wikijoo: مل
گویش مازنی
۱درخت انگور تاک ۲زنبور کارگر که بزرگ تر از زنبورهای دیگر ...
۱خمار ۲عشوه
/mal/ درخت انگور تاک - زنبور کارگر که بزرگ تر از زنبورهای دیگر است ۳راضی بودن و تمایل چهارپا برای جفت گیری تمایل ۴هنگام وقت پسوند زمان & خمار - عشوه
واژه نامه بختیاریکا
( مَل ) پر؛ سر مَل. مثلاً ملامل یعنی مالامال
سَرِ مِل وا راست نکِردِن
( مُل ) کول؛ بالاترین قسمت میانی تنه
( مِل ) مو
( مَل ) موج؛ موج رودخانه
سَرِ مِل وا راست نکِردِن
( مُل ) کول؛ بالاترین قسمت میانی تنه
( مِل ) مو
( مَل ) موج؛ موج رودخانه
پیشنهاد کاربران
مَل° به فتحه میم به معنای آمادگی گاو ماده برای جفت گیری است که به صورت «این گاو° مل آمده است» استفاده می شود. این لغت در اکثر گویشهای پهلوی\پارسی استفاده میشود. در زبان دری، زبان اشکانی\خراسانی\بدخشانی که زبان رسمی شهر های بزرگ ایران می باشد، به آن فحل
گویند. در زبان انگلیسی به آن Estrus میگویند.
گویند. در زبان انگلیسی به آن Estrus میگویند.
به ضم م. گردن به گویش کازرونی ( ع. ش )
مَل به معنی میش وحشی در لهجه مردم غور
مَل - یک نوع پسوند ترکی است - پسوند ترکی اسم ساز که شامل:
کوچکی، دلسوزی و دوست داشتنی، شباهت است مثل: پسوند فارسی: ک، چه و. . .
مثل: پِسمَل یا دُخمَل ( پسر یا دختر ناز و خوشگل، پسرک یا دخترک ) ، خوشمَل ( گوگول مگولی! )
یِمَل ( خوردن ) ، ایشمَل ( نوشیدن ) ، گولمَل ( خنده دار )
برای نسبت دادن به دیگری با پسوند فارسی ( ی ) می آید که در این صورت برای معنیش میتونیم اولش ( به ) یا آخرش ( ی ) بیاوریم.
کوچکی، دلسوزی و دوست داشتنی، شباهت است مثل: پسوند فارسی: ک، چه و. . .
مثل: پِسمَل یا دُخمَل ( پسر یا دختر ناز و خوشگل، پسرک یا دخترک ) ، خوشمَل ( گوگول مگولی! )
یِمَل ( خوردن ) ، ایشمَل ( نوشیدن ) ، گولمَل ( خنده دار )
برای نسبت دادن به دیگری با پسوند فارسی ( ی ) می آید که در این صورت برای معنیش میتونیم اولش ( به ) یا آخرش ( ی ) بیاوریم.
در زبان لری بختیاری به معنی
تپه
Mol
تپه
Mol
نوعی پرنده نفرین کرده است
مل هم ریشه با می ( =شراب ) در پارسی و mel ( =انگبین ) در زبان های جنوب و شرق اروپاست.
مُل به معنی فیض میباشد
مُلّا به معنی فیض دهنده
مُلّا به معنی فیض دهنده
به معنی گردن در زبان لری
در گفتار لری :
مُل = کوهان گاو، پشت گردن و شانه ( در کاربرد )
مُله = بخش جلو آمده کوه، تپه دراز، گردنه کوه
مِل = مو، پشم
مُل = کوهان گاو، پشت گردن و شانه ( در کاربرد )
مُله = بخش جلو آمده کوه، تپه دراز، گردنه کوه
مِل = مو، پشم
باده، می، شراب
در زبان کوردی
مَل=پرنده ( ملوچک=گنجشک ) ملوان=شناگر
مِل=گردن ( مِلوان=گردنبند )
مَل=پرنده ( ملوچک=گنجشک ) ملوان=شناگر
مِل=گردن ( مِلوان=گردنبند )
ml
در کوردی به معنای گردن است
گه رن:مل
در کوردی به معنای گردن است
گه رن:مل
مُل در لهجه یزدی به معنی گردن
مل مخفف ملک یا ملت وبه سکنه منطقه ای خاص اتلاق می شودو به عنوان پیشوندی برای نام روستا بیشتر در جنوب ایران کارایی دارد
مثل؛ مل گل٬ مل اشک٬ مل گاودان٬ مثل اهسک٬ مل خرگ و . . .
مثل؛ مل گل٬ مل اشک٬ مل گاودان٬ مثل اهسک٬ مل خرگ و . . .
کلمات دیگر: