نک

مدخنة

( اسم ) نوک منقار : نک طاوسکان و طاوسان گاه خوردن شده بزمین بوسان . ( خسرو دهلوی .رشیدی )

(نُ ) (اِ. ) منقار مرغ ، نوک .
(نَ ) (ق . ) ۱ - اینک ، اکنون . ۲ - بل ، بلکه .

نک. [ ن َ / ن ِ ] ( ق ) مخفف اینک است. ( آنندراج ) ( انجمن آرا ). اینک. اکنون. حالا. نون. شکسته اینک. ( یادداشت مؤلف ). و رجوع به اینک شود :
اجل چون دام کرده گیر پوشیده به خاک اندر
صیاد از دور نک دانه برهنه کرده لوسانه.چو بی نظامی دین را نظام خواهی داد
نظام دنیا را نک بی نظام باید کرد.گفت در ملکم سگی بد نیکخو
نک همی میرد میان راه او.نک ز درویشی گریزانند خلق
لقمه حرص و امل زآنند خلق.نک بپرّانیده ای مرغ مرا
در چراگاه ستم کم کن چرا. || ( صوت ) بنگر! ببین ! این است ! ها! ( یادداشت مؤلف ) :
هرکه گوید کو قیامت ای صنم
روی بنما که قیامت نک منم.|| ( حرف ربط ) بل. بلکه.( فرهنگ فارسی معین ) : بل انتم قوم عادون ؛ نک شما گروهی اید ستمکاران. ( ترجمه تفسیر طبری از فرهنگ فارسی معین ).

---

نک. [ ن َ ] ( اِ ) زاج و زمه را گویند وآن چیزی است شبیه به نمک. ( برهان قاطع ) ( آنندراج ). زاک. زاغ. شب . زمچ. زمه. ( یادداشت مؤلف ). مصحف زک است. ( حاشیه برهان قاطع چ معین ). رجوع به زک شود.

---

نک. [ ن ُ ] ( اِ ) منقار مرغان. ( برهان قاطع ) ( آنندراج ). منقار مرغ. ( ناظم الاطباء ). مخفف نوک یعنی منقار است. ( انجمن آرا ). نوک. منقار. ( یادداشت مؤلف ) :
نک طاووسکان و طاووسان
گاه خوردن شده زمین بوسان.رجوع به نوک شود. || تیزی سر و آخر هر چیزی. تُک. تیزه. نوک. ( یادداشت مؤلف ): نک قلم. نک شمشیر. رجوع به نوک شود.
- نک کوه ؛ ذروه و قله آن. ( یادداشت مؤلف ). رجوع به نوک شود.

= اینک
= نوک

( نَک ) خورد؛ بسیار ریز؛ خورد و خاک شیر؛ پودر
( نُک ) نُچ