عبدالغفار

(تلفظ: abdolqffār) (عربی) بنده‌ی بسیار آمرزنده (خدای).

عبدالغفار. [ ع َ دُل ْ غ َف ْ فا ] (اِخ ) ابن عبدالکریم بن عبدالغفار القزوینی ملقب به نجم الدین . وی فقیه شافعی است . از کتب اوست : الحاوی الصغیر، العجایب فی شرح اللباب .وی به سال 665 هَ . ق . درگذشت . (از الاعلام زرکلی ).

عبدالغفار. [ ع َ دُل ْ غ َف ْ فا ] (اِخ ) ابن عبدالواحدبن وهب ملقب به أخرس . از فحول شعرای متأخر است . او را دیوانی است بنام الطرازالانفس فی شعرالاخرس . وی به سال 1225 هَ . ق . به موصل متولد شد و در 1290 هَ . ق . به بصره درگذشت . (از الاعلام زرکلی ).

عبدالغفار. [ ع َ دُل ْ غ َف ْ فا ] (اِخ ) مکنی به ابوسعید و ملقب به حمید امیر المؤمنین . رجوع به ابوسعید عبدالغفار شود.

عبدالغفار. [ ع َ دُل ْ غ َف ْفا ] (اِخ ) جمال الدین بن مولانا جلال الدین اسحاق سمرقندی . وی مردی مورخ بود. (از رجال حبیب السیر ص 98).