روجا

روجا در زبان مازنی ( تبری ) به معنای روشنایی و نور روز می باشد. و نیز نام ستاره شباهنگ در طلیعه صبح که راهنمای کاروانیان است.

روجا اسم گیلکی می باشد و در زبان گیلکی به معنای ستاره است

روجا در زبان گیلکی به ستاره صبح گفته میشود

روج از ریشه روچ در پارسی میانه ینی روز میاد، مانند اسب که اسپ بوده یا بز که بوژ بوده یا فیل که پیل بوده نمونش پیل تن دگرگونی واک ( حرف ) در برخی واژگان رخ داده
دگردیسی واک “ژ” یا "چ" به “ز” و “چ”و"ج" مانند

آموژکار = آموزگار

باژ= باز

سوچن = سوزن

روچ= روز ( کردی: روژ ) ، روج

برای دانستن👇👇👇
زبان پهلوی یا پارسیِ میانه نزدیک به یک هزاره زبان رسمی دو خاندان ایرانیِ اشکانی و ساسانی بوده است. واژه های فراوانی از زبانهای اوستایی و پارسی باستان به زبان پهلوی رسیده و از آنجا وارد زبان پارسی نو شده اند.

همچنان که سنگ ریزه های کف رودخانه هر چه بیشتر در گذر آب باشند بیشتر سابیده می شوند، واژه ها هم در درازای زمان هرچه بیشتر به کار گرفته شوند کوتاهتر می شوند. بر این پایه، در گذرِ طبیعی واژه ها از پهلوی به پارسی نو دگرگونیهایی رخ داده است:

نخست اینکه گاهی واکی [حرفی] از واژه افتاده و آن را کوتاهتر نموده است. برای نمونه افتادن واک “الف” از آغاز شمار بسیاری از واژه ها مانند “اَسوار” که شده “سوار” و “اُشتر” که شده “شتر”.

دوم اینکه شماری از واکها به واک دیگری دگردیسه شده اند [تغییر شکل داده اند]. این دگردیسی به دو گونه روی داده است: یا دگردیسی در واکهای باآوا [باصدا] بوده، که واکهای با آوای بلند “آ”، “ای” و “او” به واکهای با آوای کوتاه ” َ”، ” ِ” و ” ُ” دگردیسه شده اند. مانند پیشوند “دوش” که شده “دُش” و واژه “بون” که شده “بُن”. یا اینکه واکهای بی آوا به واک بی آوای دیگری دگردیسه شده اند که خوانش آسانتری دارد. بیشترین نمونه این دگرگونیها، دگردیسی واکهای “گ” و “ک” به واک “ه” در پایان واژه هاست؛ مانند “روزنامک” که شده “روزنامه” و “خجستگ” که شده “خجسته”.

گاهی بیش از یک دگرگونی در واژه ها پدید آمده است. برای نمونه: واژه “بوژ” شده “بُز”، بدین گونه که واک “ژ” به “ز” دگردیسه شده و واک باآوای بلند “او” به واک باآوای کوتاه “اُ” دگردیسه شده. واژه “اَپاید” شده “باید” بدین سان که واک “اَ” از آغاز واژه افتاده و واک “پ” به واک “ب” دگردیسه شده است. در نمونه دیگر “آمورزیشن” شده “آمُرزش”، بدین گونه که واک باآوای “او” شده “اُ” و پسوند “یشن” با از دست دادن دو واک “ی” و”ن” به دیسه “ش” کوتاه شده است.

افزون بر روند طبیعی گذر واژه ها، نابسامانیهایی هم روی داده است که همانا پذیرش واکهای ویژه زبان عربی و نوشتن واژه های پارسی با این واکهاست. مانند “ایار” که شده “عیار” و “چلیپا” که شده “صلیب”. دیگر خودداری از نوشتن واکهای ویژه زبان پارسی مانند هژده که شده هیجده و گوسپند که شده گوسفند.

ناگفته نماند که این دگرگونیها یکباره و همزمان روی نداده است. شماری از این دگرگونیها می تواند در درازای زمانی که زبان پهلوی روایی داشته روی داده باشد؛ ولی بیشترین دگرگونیها در زمانی روی داده است که استاد زرینکوب از آن با نام “دوقرن سکوت” در کتابی پربار یاد کرده است. همانا دو سده نخستین پس از یورش تازیان که زبان پهلوی به کناری می رود و جایش را به زبان پارسی می سپارد. پس از آن هم که واژه های پهلوی وارد زبان پارسی می شوند، نیز دگرگونیها آرام آرام ادامه می یابد؛ چنانچه بسیاری از واژه هایی که امروز با واک “ف” نوشته می شوند، در تاریخ بیهقی با واک “پ” نوشته شده اند. مانند سپید، گوسپند و سپاهان ( اصفهان ) .

در فرهنگهای زبان پهلوی ناهمانندیهایی دیده می شود. شاید یک دلیل آن، چنانچه در بالا اشاره شد، بستگی به دگرگونی واژه ها در درازای زمان باشد. برای نمونه واژه “بندهش” به چم [معنی] آفرینش آغازین، که از “بُن” و “دَهش” ساخته شده، در بنیاد بدین گونه است: “بون” و “دهیشن” که می شود “بوندهیشن”. این واژه پس از چند بار کوتاه شدن به دیسه “بندهش” در آمده است و می تواند در فرهنگها به دیسه های “بوندهیشن”، “بندهیشن” و “بندهشن” نوشته شده باشد. نمونه دیگر واژه “اَاَمرداد” است که به دیسه های “اَمرتات”، “امردات” و “اَاَمرداد” نوشته شده است.

بازبردها ( منبع ها )

تاریخ زبان فارسی، نوشته پرویز ناتل خانلری.

فرهنگهای زبان پهلوی.

روجا یک اسم گلکی ( مازندرنی ) و گیلکی است.
اسم دیوان شعر مازندرانی نیما یوشیج نیز روجا می باشد به معنی ستاره صبح. در ضمن لطفا کلمه جعلی "مازنی" را به کار نبرید. من که به یاد ندارم حتی یک بار تاکید می کنم حتی یک بار هم یک کهنسال یا میانسال چه در گذشته و چه در حال حاضر خود را مازنی بنامد یل به زبان خود بگوید مازنی!! پدربزرگ هایمان همواره خود را گلک gelek نامیده اند و به زبان خود نیز گلکی geleki گفته اند. جالب این است که آن ها حتی کلمه طبری را هم به کار نمی برند و فقط و فقط کلمه گلک و گلکی را به کار میبرند. اما اگر بگوئید که اجدادمان به اشتباه به خود می گفتند گلک من دیگر با شما حرفی ندارم. درست مثل این که یک ژاپنی به زبان خود بگوید ژاپنی بعد ما به او بگوئیم تو به اشتباه! به زبان خود می گویی ژاپنی باید بگویی اتریشی!
جهالت سرزمینیست که مرزهایش بدون زحمت توسعه می یابد.
لطفا تاریخ و هویت اقوام را جعل ننماییم.

این اسم عربی هم هست، ما توی عربی به موج میگیم روجا البته ما الف آخر رو معمولا توی همه کلمات فتحه ( اَ ) تلفظ میکنیم.

من اسم خودم روژا است اسم روژا کردی در زبان انگلیسی بهش میگن روجا و تو زبان فرانسه بهش میگن ژوغا

روجا ( آفتاب، در پارسی میانه مورد استفاده قرار می گرفت )
روجیار ( جمع آفتاب )

روجا : /rojā/ روجا ( کردی ـ فارسی ) [روج ( کردی ) = روز، آفتاب ا ( پسوند نسبت ) ]، 1 - منسوب به روج؛ 2 - ( به مجاز ) زیباروی و آفتاب چهره؛ 3 - ( اَعلام ) روجا نام دهی در تنکابن، ن. ک. روزا. اسم روجا برای نامگذاری دختر مورد تایید ثبت احوال کشور است .

روجا در گویش محلی مازندرانی یعنی ستاره صبح

به معنی ستاره صبح

شمایی که میگید گیلک، گیلک مربوط به زبان گیلانی هاست، و زبان مازندرانی یا تبری کاملا با اون متفاوته، شباهت هاشون اندکه. و خب متاسفانه به اشتباه که نباید گفت، اشتباه جا افتاده، نه اینکه اجدادمون اشتباه کنن.
شما که خودتون آملی هستید، اگر یک نفر بیاد براتون گیلکی ( گیلانی ) غلیظ صحبت کنه آیا متوجه میشید؟واژه ها و اصطلاحاتی که اونها بکار میبرن، تا حد زیااادی جدای از زبان مازندرانی هستش، اشتباه جا افتاده بین مردم.
مثل این که لباس محلی مازندرانی رو با گیلانی همه جا اشتباه میگیرن ( مازندران دامن کوتاه چیندار دارن و گیلانی ها بلندش )
اینها مثال هایی از اشتباه جا افتادن برای مردمه

ستاره صبح 🙃

روجا اسم اصیل مازندرانی به معنای ستاره درخشان صبح

روج در برخی گویش های زبان مازنی به معنای روز هست ، روجا هم احتمالا با همین ریشه ساخته شده و معنای ستاره صبح رو میده .

روجا به معنی ستاره ای هست که صبحدم قابل روئیت میشود؛ستاره ی سهیل