دارنده محفه
محفه دار
فرهنگ فارسی
لغت نامه دهخدا
محفه دار. [ م ِ ح َف ْ ف َ ] ( نف مرکب ) دارنده محفه. برنده محفه :
دل کو محفه دارامید است نزد اوست
تا چون کشد محفه ناز استر سخاش.
دل کو محفه دارامید است نزد اوست
تا چون کشد محفه ناز استر سخاش.
خاقانی.
رجوع به محفه شود.کلمات دیگر: