عبدالرحمن الرافعی

عبدالرحمن الرافعی (عبد الرحمن الرافعی؛ ۸ فوریه ۱۸۸۹(1889-02-08) – ۳ دسامبر ۱۹۶۶(1966-12-03)) یک مورخ مصری است که به پژوهشگر دوره های مختلف جنبش ملی در تاریخ مصر جدید معروف است. از معروفترین آثار وی ۱۵ جلد کتاب در زمینه تاریخ است که در آن وقایع اواخر قرن ۱۸ تا دهه پنجاه قرن ۱۹ را به رشته تحریر درآورده است. رافعی فارغ التحصیل دانشسرای حقوق خدیویه در سال ۱۹۰۸ می باشد.
عبد الرحمان الرافعی متعلق به یک خانواده سرشناس مصری است که ریشه آن ها به خلیفه دوم عمر بن الخطاب بر می گردد. اجداد نزدیک وی در سال های ابتدایی حکومت محمد علی از شام به مصر مهاجرت کرده اند. اکثر افراد خانواده وی اهل علم و قضاوت بوده اند. در چنین فضایی عبد الرحمان در محله خلیفه در قاهره به دنیا آمد و تحت سرپرستی پدرش شیخ عبداللطیف که به کار قضاوت اشتغال داشت بزرگ شد. برادر وی امین الرافعی خبرنگاری نابغه در سه دهه اول قرن بیستم بود که در سال ۱۹۲۷ در سنین جوانی در حالی که زندگی اش مملو از ثبات قدم و ایستادگی به هر قیمت در مسیر حق بود وفات یافت.
عبد الرحمان الرافعی بخشی از دوران تحصیلش را در مدارس دولتی قاهره گذراند و سپس بدنبال انتقال پدرش به اسکندریه او نیز تحصیلاتش را در مدارس این شهر ادامه داد تا اینکه در سال ۱۹۰۴ موفق به اخذ دیپلم گردید. با بازگشت خانواده به قاهره، او به مدرسه حقوق رفت و سرانجام در سال ۱۹۰۸ تحصیلاتش در زمینه حقوق را به پایان برد. در همان زمان جنبش ملی به رهبری مصطفی کامل که در حال رشد و گسترش بود روی او تأثیر گذاشت و باعث شد که به این جنبش بپیوندند.
الرافعی بشدت معتقد به رابطه بین تاریخ ملی با آگاهی ملی از یک طرف و رشد و پیشرفت حکومت ملی از طرف دیگر بود. او اولین کسی بود که در مصر و جهان عرب به جنبش همکاری برای پیشرفت کشاورزی و ارتقاء سطح زندگی روستائیان به عنوان شرط پیشرفت اقتصادی و اجتماعی و تقویت مبانی استقلال سیاسی فراخوان داد و اولین کسی بود که به پیوند روستاها با جنبش صنعتی سازی و نظام آموزش عمومی در یک مجموعه کامل برای رشد و همچنین حمایت از استقلال ملی همه جانبه فراخوان داد. او فعالیت سیاسی اش را در سال ۱۹۰۷ هنگامی که به حزب ملی برهبری مصطفی کامل پیوست آغاز نمود.