صعالیک

صعالیک نامی است که بر گروهی از دلیران و عیّاران عرب گفته می شد که علیه زندگی اجتماعی خود شورش کرده و قبیله خود را ترک نمودند. آنان در بیابان ها می زیستند و با راهزنی و غارتگری از کاروان های ثروتمندان به یاری فقیران می شتافتند. برخی از آنان به بخشش و شجاعت شهرت یافتند. گروهی از شاعران صعالیک نیز در ادبیات عربی برجسته اند. نام های صعالیک از نام های غریب عربی یا جاهلی بوده است.
یعلی احول از شاعران نخستین صعلوکی بود. او را دزدی دلیر و اوباش گری ولگرد وصف کرده اند که صعالیک و اوباش قبیلهٔ أزد را گرد می آورد تا آنان را برای حمله به سکونتگاه های دیگر قبیله های عرب به شور بیاورد و در راه های پیادگان راهزنی کنند. امیر مکه، نافع بن علقمه او را بازداشت کرد و به دستور عبدالملک بن مروان زندانی شد.