صرع میوکلونیک استاتیک

صرع میوکلونیک آستاتیک. صرع میوکلونیک آستاتیک (انگلیسی: Myoclonic astatic epilepsy) یا به اختصار MAE که نام دیگرش سندرم دوزه (آلمانی: Doose-Syndrom) است، نوعی صرع منتشر با علت ناشناخته است که مشخص اش، تشنج های میوکلونیک و/یا تشنج های میکلونیک آستاتیک است. این بیماری را نخستین بار هرمان دوزه در دههٔ ۱۹۶۰ میلادی توصیف کرد.
تشنج های تونیک-کلونیک: تشنجی با سفت شدگی و تکان های مکرر دست ها و پاها
تشنج های میوکلونیک: تشنجی با انقباضات سریع و گذرا در ماهیچه ها
تشنج های آتونیک: تشنجی با از دست رفتن ناگهانی تونوس ماهیچه ای که منجر به غش کردن ناگهانی فرد می گردد.
تشنج اَبسنس: تشنجی که ویژگی آن، «خیره شدن» و گاهی حرکات تکراری و نامعمول در ناحیه دهان و صورت است.
تشنج های میوکلونیک آستاتیک: تشنجی که طی آن ابتدا حرکات می. کلونیک رخ می دهد و سپس تشنج آتونیک ظاهر می شود. این حالت، ویژگی اختصاصی صرع میوکلونیک آستاتیک (MAE) است.
تشنج تونیک: تشنجی با سفت شدگی و گرفتگی ماهیچه ها. این نوع تشنج در این بیماری نادر است.
این صرع عموماً مابین ۲ تا ۵ سالگی آغاز می شود. ۸۴٪ کودکان پیش از آغاز بیماری، رشد و تکامل کاملاً طبیعی دارند و مابقی مبتلایان، علائم مختصری از عقب افتادگی روانی-حرکتی به ویژه در زمینهٔ «تکلم» از خود نشان می دهند. پسرها (۷۴٪) بیش از دخترها، به این بیماری مبتلا می شوند.
درمان بیماری شامل استفاده از داروهای ضد صرع، تحریک عصب واگ و استفاده از رژیم غذایی کتوژنیک است.