شاطر عباس صبوحی قمی

شاطر عباس صبوحی قمی (زاده ۱۲۵۷ ه.ق - درگذشته ۱۳۱۵ ه.ق) از شاعران توانمند دوره قاجار بوده است.
شاطرعباس فرزند محمدعلی در تاریخ ۱۲۵۷ قمری در شهر قم متولد شده و در آنجا به شغل نانوایی اشتغال داشته است و بعد به تهران آمده و تا پایان زندگی اش را در این شهر گذرانده است علاقه اش به شعر و شاعری او را به شنیدن و حفظ کردن اشعار و غزلیات شعرای پیشین واداشته و همین امر یک مبدأ عالی و سرچشمهٔ الهام بخش برای شاعری او قرار گرفته است. معروف است که وقت نان پختن نویسنده ای را کنار خود می نشانده و در ضمن کار شعر می سروده و نویسنده یادداشت می کرده است. وفات او در سال ۱۳۱۵ قمری بوده است.
در مورد تحصیل شاطر عباس برخی بر این عقیده اند که او فردی بی سواد بوده است، اما برخی دیگر معتقدند که شاطر عباس در دوران کودکی در مکتب خانه سواد نوشتن و خواندن را آموخته و با توجه به اشعاری که سروده و ذوق و صناعاتی که در آن به کار برده از حداقل اطلاعات و مطالعات لازم برای سرودن شعر برخوردار نبوده است؛ لذا نمی توان گفت وی بی سواد بوده است
اولین بار دیوان اشعار این شاعر در سال ۱۳۶۲ شمسی توسط انتشارات پاسارگاد منتشر شد، بار دوم در زمستان ۶۸ توسط انتشارات نسل دانش، و هم اکنون با پژوهش و بررسی های بیشتر و افزودن آخرین یافته های جدید در بارهٔ این شاعر توسط انتشارات علم در سال ۹۱ منتشر شده است. علاوه بر این دیوان این شاعر چندین بار همراه با دیوان اشعار کفاش خراسانی چاپ شده است نسخه خطی این کتاب با شماره ثبت ۴۸۵۷۱۴ در کتابخانه شماره یک مجلس نگهداری می شود. دیوان شاطرعباس شامل» غزلیات»، «مسمطات» «رباعیات» و «دوبیتی ها» است.شعر زیر نمونه ای از اشعار این شاعر است. او از دوست داران فرید فرمانی بود.