صرع زایی،(به انگلیسی: Epileptogenesis) فرایندی تدریجی است که یک مغز نرمال دچار صرع می شود. صرع یک شرایط مزمن است که همراه با وقوع تشنجات است. این تغییرات در مغز گاه باعث می شود نورونها به صورت همزمان بر انگیخته شوند. این تخلیه همزمان نورونها موسوم به تشنج است.
مدل کیندلینگ
صرع پس از تروما
تشنج پس از تروما
علل صرع دارای دسته بندی گسترده ای از جمله علل ژنتیکی، ساختاری/ متابولیک یا ناشناخته است. هر چه که باعث صرع شود باعث صرع زایی می شود، زیرا صرع زایی فرایند تکوین صرع است. علل ساختاری صرع شامل بیماری های نورودژنراتیو، آسیب تروماتیک مغز، سکته، تومور مغزی، عفونت سیستم عصبی مرکزی و استاتوس اپیلپتیکوس (یک تشنج طولانی یا یک سری از تشنجات سریع و متناوب) است.
بعد از وقوع یک آسیب مغزی، اغلب یک دوره کمون یا خاموش وجود دارد که برای ماه ها یا سال ها ادامه می یابد و در طی آن تشنجات به وقوع نمی پیوندند؛ جراح مغز کانادایی این بازه زمانی بین آسیب و تشنج را " یک دوره خاموش از کامل شدن وقایع ناشناخته" می داند. در طی این دوره نهفته، تغییرات ساختاری و فیزیولوژیک در مغز به وقوع می پیوندد که منجر به تکوین صرع می شود. در طی این فرایند است که شبکه های نورونی بسیار تحریک پذیر شکل می گیرند و به عنوان صرع زایی منسوب می گردند، و در طی این مرحله کمون است که برای اولین بار علائم صرع آشکار می شوند. در صورتی که محققان درک بهتری از صرع زایی کسب کنند، ممکن است دوره کمون این شانس را برای بخش درمان فراهم آورد تا بتوانند در تکوین صرع اختلال ایجاد کنند یا از شدت آن بکاهند.
تغییراتی که در طی صرع زایی به وقوع می پیوندند بسیار کم شناخته شده اند اما تصور بر این است که شامل مرگ سلولی، جوانه زنی آکسونی، بازآرایی شبکه های نورونی، تغییرات در آزادسازی نوروترانسمیترها و عصب زایی باشد. این تغییرات سبب می شوند که نورونها بسیار تحریک پذیر شوند و منجر به تشنجات خود به خودی گردند.
مدل کیندلینگ
صرع پس از تروما
تشنج پس از تروما
علل صرع دارای دسته بندی گسترده ای از جمله علل ژنتیکی، ساختاری/ متابولیک یا ناشناخته است. هر چه که باعث صرع شود باعث صرع زایی می شود، زیرا صرع زایی فرایند تکوین صرع است. علل ساختاری صرع شامل بیماری های نورودژنراتیو، آسیب تروماتیک مغز، سکته، تومور مغزی، عفونت سیستم عصبی مرکزی و استاتوس اپیلپتیکوس (یک تشنج طولانی یا یک سری از تشنجات سریع و متناوب) است.
بعد از وقوع یک آسیب مغزی، اغلب یک دوره کمون یا خاموش وجود دارد که برای ماه ها یا سال ها ادامه می یابد و در طی آن تشنجات به وقوع نمی پیوندند؛ جراح مغز کانادایی این بازه زمانی بین آسیب و تشنج را " یک دوره خاموش از کامل شدن وقایع ناشناخته" می داند. در طی این دوره نهفته، تغییرات ساختاری و فیزیولوژیک در مغز به وقوع می پیوندد که منجر به تکوین صرع می شود. در طی این فرایند است که شبکه های نورونی بسیار تحریک پذیر شکل می گیرند و به عنوان صرع زایی منسوب می گردند، و در طی این مرحله کمون است که برای اولین بار علائم صرع آشکار می شوند. در صورتی که محققان درک بهتری از صرع زایی کسب کنند، ممکن است دوره کمون این شانس را برای بخش درمان فراهم آورد تا بتوانند در تکوین صرع اختلال ایجاد کنند یا از شدت آن بکاهند.
تغییراتی که در طی صرع زایی به وقوع می پیوندند بسیار کم شناخته شده اند اما تصور بر این است که شامل مرگ سلولی، جوانه زنی آکسونی، بازآرایی شبکه های نورونی، تغییرات در آزادسازی نوروترانسمیترها و عصب زایی باشد. این تغییرات سبب می شوند که نورونها بسیار تحریک پذیر شوند و منجر به تشنجات خود به خودی گردند.
wiki: صرع زایی