عبدالحلیم سمایه

عبدالحلیم بن سَمایه (۱۸۶۶-۱۹۳۳) فقیه، اصلاح طلب، روزنامه نگار و آموزگار الجزایری و از نخستین افرادی بود که جنبش اصلاح خواهی محمد عبده را پذیرفت. خاستگاه خاندان سمایه از شهر الجزیره بود که ترک تبار از اهالی ازمیر بودند و نسبش را «عبدالحلیم بن علی بن عبدالرحمان بن خواجه حسین» ذکر نموده اند.. از ۱۸۹۶ تا سال ها پس از ۱۹۰۰ به تدریس پرداخت. پیش از درگذشت به جنون و بیماری عصبی دچار شد برای آنکه بسیار به استعمار و شکنجه های آنان اعتراض داشت. «اهتزاز الأطواد و الربی من مسألة تحلیل الربا» (۱۹۱۱)، الکنز المدفون و السر المکنون»، «فلسفة الإسلام» از آثار اوست. همچنین مقالات بسیاری از او در روزنامهٔ کوکب إفریقیا و الإقدام از چاپ شد.