صرف توزیعی

در زبانشناسی زایشی صرف توزیعی چارچوبی نظری است که در سال ۱۹۹۳ توسط موریس هله و الک مرنتز معرفی شده است. ادعای اصلی صرف توزیعی این است که هیچ تمایزی میان ساخت کلمات و جملات جملات وجودندارد. نحو تنها موتور زایای ای است که تناظرهای صورت-معنا را شکل می دهد؛ چه گروه های پیچیده و چه واژه های پیچیده. این رویکرد مفهوم سنتی واژگان را به عنوان واحدی که در آن واژه های مشتق شکل گرفته و تناظرهای صورت-معنای منحصر به فرد در آن ذخیره می شوند را به چالش می کشد. در صرف توزیعی هیچ واژگان یکپارچه ای مانند آنچه در اوایل دستور زایشی مسئول ترکیب واژه بود، وجودندارد. بلکه نقشی که نظریه ها به واژگان نسبت می دهند، در میان دیگر اجزای دستور زبان توزیع شده است.
اصل ابتدایی صرف توزیعی این است که تنها یک موتور زایا برای ترکیب واژه های و گروه های پیچیده وجود دارد. هیچ تقسیم بندی ای میان نحو و ساختواژه وجودندارد و هیچ واژگان ذهنی ای در مفهوم سنتی دستور زایشی وجودندارد. در واقع صرف توزیعی مفهوم واژگان ذهنی را آنگونه که پبشتر به آن اشاره می شد، کاملاً رد می کند. هر عملیاتی که در رویکرد واژه گرا در واژگان رخ می داد، در صرف توزیعی مبهم درنظرگرفته می شود و بین مراحل و فهرست های مختلف توزیع می شود.
در تضاد با مدل صرفی نحوی نظریه واژه گرا، صرف توزیعی سه مرحله را در ساخت گفتار فرض می کند: نخست اینکه فهرست فورمتیو ورودی نحو را فراهم می کند، به دنبال آن عملکردهای نحوی را داریم، و سپس فهرست اکسپوننت برای محتوای واجشناختی را تهیه می کند؛ بنابراین، اصطلاح صرف توزیعی به این دلیل به کارمی رود که ساختواژه یک گفتار محصول عملکردهای توزیع شده در بیش از یک مرحله، و با محتویاتی بیش از یک فهرست است.
سه فهرست در صرف توزیعی وجوددارد: فهرست صوری ساز، فهرست اکسپوننت (عناصر واژگانی)، و دانشنامه. عناصر از این سه فهرست وارد اشتقاق در مراحل مختلف می شوند.