زبان های تای کادای

زبان های تای-کادای (انگلیسی: Tai–Kadai) که با نام هایی همچون کرا-دای (انگلیسی: Kra–Dai)، دایک (انگلیسی: Daic)، و کادای (انگلیسی: Kadai) نیز شناخته می شوند، یک خانوادهٔ زبانی از زبان های بسیار نواخت بر در جنوبِ چین، شمال باختریِ هند، و آسیای جنوب شرقی است. زبان های تایلندی و لائو که به ترتیب زبان های ملیِ تایلند و لائوس هستند نیز در همین خانوادهٔ زبانی جای دارند. این خانوادهٔ زبانی چیزی نزدیک به ۱۰۰ میلیون گویشور در سراسر جهان دارد. اتنولوگ ۹۵ زبان را در این خانواده فهرست کرده که ۶۲ تایشان در شاخهٔ تای جای گرفته اند.
اونگ به (هاینان)
کرا (چین جنوبی، ویتنام شمالی؛ در اتنولوگ کادای نامیده شده است)
کام-سوی (سرزمینِ اصلیِ چین)
هلای (هاینان)
زبان های تای (چین جنوبی و آسیای جنوب شرقی)
گوناگونیِ زبان های تای-کادای در چین جنوبی، و به ویژه در گوئیژو و هاینان، نشان می دهد که این ناحیه باید به اورهایمات (میهنِ اصلیِ نیا-زبانِ یک خانوادهٔ زبانی) بسیار نزدیک باشد. تنها نزدیک به یک هزار سال پیش بود که شاخهٔ تای به سوی جنوب پیش رفت و در آسیای جنوب شرقی، جایی که پیشتر قلمروی زبان های استرا-آسیایی بود، جایگیر شد و ملت های تایلند و لائوس را پدید آورد.
خانوادهٔ زبان های تای-کادای دارای پنج شاخهٔ هلای (یا لای)، کرا، کام-سوی، تای، و اونگ به است. پراکنشِ جغرافیایی این شاخه ها به ترتیب زیر است:
در ۱۹۴۲، پل ک. بندیکت (به انگلیسی: Paul K. Benedict) سه زبان از شاخهٔ زبان های کرا به نام های گلائو، لاکوا، و لاچی را به همراه زبان هلای در یک گروه جداگانه جای داد و خودش نامِ کادای (به انگلیسی: Kadai) را بر آن گذاشت؛ ka در گلائو و لاکوا به معنیِ «شخص» و Dai یک خودنام برای زبان هلای است. او سپس یک گروه بندی ژنتیکی برای زبان های تای، کادای و مالایو-پلی نزیایی پیش نهاد.