کاچ

( اسم ) تارک سر فرق سر
کاج آدگینه را گویند نام ناحیتی بهندوستان

(اِ. ) ۱ - آبگینه . ۲ - شیشة ساییده شده که کاسه گران روی طبق و کاسة ناپخته مالند.
(اِ. ) تارک سر، فرق سر. کاج و کاچک نیز گویند.

کاچ. ( اِ ) کاج. آبگینه را گویند و خشت و ظرف گلی را که بر زبر آن آبگینه ریخته باشند کاچی نامند. ( جهانگیری ). شیشه صلایه کرده را نیز گویند که کاسه گران بر روی طبق و کاسه ناپخته مالند. ( برهان ). || تارک سر و فرق سر را نیز گویند. ( برهان ). در شرفنامه بمعنی سر آمده که اورا تارک و چکاد نیز گویند. ( رشیدی ). || ( ق ) بمعنی افسوس و کاش و کاشکی هم باشد. ( برهان ). || ( اِ ) بمعنی قفا زدن و گردنی هم هست. ( برهان ). سیلی باشد که بر قفا زنند. ( رشیدی ) :
مرد را کرد گردن و سر و پشت
سر بسر کوفته بکاچ و بمشت.ز انتقام شیخ ابواسحاق رفت
از جهان ظلم و تعدی خورده کاچ. || درخت صنوبر را نیز گویند. ( رشیدی ) :
از تف محنت دل اعدای او
شاخ شاخ آمد بسان بار کاچ.نیز رجوع به کاج شود.

---

کاچ. ( اِخ ) نام ناحیتی به هندوستان که از نهر جَکش مشروب گردد. ( ماللهند بیرونی ص 131 ).

/kaach/ کاسه & چماق & دسته ی کوچک و سر سبز گیاه همیشک که بر چوبی در آغل می آویزند تا دام از آن تعلیف کند - هر چیز نرم و نازک مانند گیاه و شاخه ی چوب های نازک که درهم پیچیده شود ۳نام قطعه چوبی بلند در بازی الک دولک ۴چوب دستی بلند و محکم