تفه

تفه . [ ت َ ف ِه ْ ] (ع ص ، اِ) اندک . (منتهی الارب ) (از اقرب الموارد). رجل تفه ؛ مرد حقیر و خسیس و دون . (ناظم الاطباء). || طعامی که مزه حلاوت و ترشی و تلخی نداشته باشد. (منتهی الارب ) (از اقرب الموارد). و بعضی نان و گوشت را ازآن شمارند. (منتهی الارب ). تفاهة. بی مزه . (از دزی ج 1ص 149). طعام تفه ؛ طعام بی مزه که نه شیرین باشد و نه تلخ و نه ترش و تند و نه شور و نه چرب و نه عفص . (ناظم الاطباء). بمعنی چیزی که هیچ مزه نداشته باشد مثل خیار و کدو. (غیاث اللغات ) (آنندراج ). تفه چیزی را گویند که مزه ٔ او پیدا نباشد. (ذخیره ٔ خوارزمشاهی ).

تفه . [ ت َف ْه ْ ] (ع مص ) اندک و حقیر و کهنه و لاغر گردیدن . (منتهی الارب ). اندک و زبون شدن . (آنندراج ).

تفة. [ ت ُ ف َ / ت ُف ْ ف َ ] (ع ص ، اِ) زن خوار و ذلیل . (منتهی الارب ). || سیاه گوش . (منتهی الارب ) (ناظم الاطباء) (مهذب الاسماء). جانورکی چون بچه سگ یا موش . (ازاقرب الموارد). عناق الارض . غنجل . قراقلاغ . تمیله . قره قولاق . برید. فرانق . قره قولاخ . پروانه . پروانک . (یادداشت بخط مرحوم دهخدا). || فی المثل : استغنت التفه عن الرفه . (منتهی الارب ). مثلی است که درباره ٔلئیم زنند هنگامی که سیر باشد و رُفّه کاه است ؛ یعنی چهارپا از کاه بی نیاز گردید. (از اقرب الموارد).

۱ تحفه – ارمغان ۲در مقام انکار و عدم پذیرش چیز بی ارزش نیز ...