بازوپیمایی (به انگلیسی: Brachiation) شیوه ای از حرکت مکانی بر درختان است که در آن، جانور با استفاده از بازوها و دست های خود تاب می خورد و از درختی به درخت دیگر می رود.
بازوپیماهای اصلی در میان حیوانات، میمون ها، میمون های درازدست و سیامانگ ها هستند.میمون های درازدست می توانند با سرعت ۵۵ کیلومتر در ساعت حرکت کنند و در هر تاب خوردن مسافت ۶ متر را بپیمایند.میمون های عنکبوتی و اورانگوتان ها را جانورانی نیمه بازوپیما می نامند.
داشتن ناخن های کوتاه به جای پنجه، انگشت های چنگکی، انگشت شست تقابلی، ساعدهای دراز، و مفاصل چرخندهٔ شانه، از ویژگی هایی هستند که بازوپیمایی در نخستی ها را تسهیل کرده است.
ویژگی های جسمانی انسان امروزی نشان می دهد که انسان ها نیایی بازوپیما داشته اند. مفصل های انعطاف پذیر شانه ها و انگشت های مناسبِ گیرش در انسان ها، از جملهٔ این نشانه ها هستند. کالبدشناسی انسان نشان می دهد که بازوپیمایی احتمالاً یک پیش سازگاری برای راه رفتن بر روی دو پا بوده است.
بازوپیماهای اصلی در میان حیوانات، میمون ها، میمون های درازدست و سیامانگ ها هستند.میمون های درازدست می توانند با سرعت ۵۵ کیلومتر در ساعت حرکت کنند و در هر تاب خوردن مسافت ۶ متر را بپیمایند.میمون های عنکبوتی و اورانگوتان ها را جانورانی نیمه بازوپیما می نامند.
داشتن ناخن های کوتاه به جای پنجه، انگشت های چنگکی، انگشت شست تقابلی، ساعدهای دراز، و مفاصل چرخندهٔ شانه، از ویژگی هایی هستند که بازوپیمایی در نخستی ها را تسهیل کرده است.
ویژگی های جسمانی انسان امروزی نشان می دهد که انسان ها نیایی بازوپیما داشته اند. مفصل های انعطاف پذیر شانه ها و انگشت های مناسبِ گیرش در انسان ها، از جملهٔ این نشانه ها هستند. کالبدشناسی انسان نشان می دهد که بازوپیمایی احتمالاً یک پیش سازگاری برای راه رفتن بر روی دو پا بوده است.
wiki: بازوپیمایی