والنتین

wiki: انتشارات کاروان ۱۳۸۵. شابک ‎۹۶۴-۷۰۳۳-۳۲-X
والنتین، یکی از عارفانِ بزرگِ سدهٔ دوم میلادی، در حدود ۱۰۰ م. در مصر زاده شد. در سال های ۱۳۵ تا ۱۶۰ م. در روم به تعلیم پرداخت. سپس به اسکندریه رفت و حدود ۱۸۰ م. در همان جا در گذشت.وی دارای گرایشات گنوسی بود
والنتین به موجودی ازلی و بی کرانه اعتقاد داشت که ناشناخته مانده بود. این نیای ازلی، چهار قوهٔ بی کرانگی، تفکر، عقل و حقیقت را آفرید. از این چهار عنصر، پدر و مادرِ همه چیز به وجود آمدند. کمال و سوفیا نیز واپسین آفریده های او بودند.
از میانِ این آفریده های مینویی، تنها عقل بود که خدا، یا نیای ازلی را می شناخت. پس عقل خواست که به دیگر آفریده ها نیز خداوند را بشناساند. در این میانه، سوفیا نه تنها به شناخت خداوند نایل نشد، بلکه به شهوت و عشق درغلتید، اما هماره آرزو داشت که به معرفت دست یابد. آرزویی محال که او را به قعر بی کرانگی درافکند. قدرتی آسمانی او را نجات داد، شهوت را از او دور کرد و او را به بهشت فراز آورد. اما اندوهِ نشناختنِ خداوند در سوفیا ماند و باز گمراه شد. اندوه و گمراهیِ سوفیا همه را مبهوت و مقهور کرد. همه اندیشیدند که آیا راه نجاتی خواهد بود؟