باستان گرایی یا آرکائیسم (Archaism) در ایران، پدیده ای است که از اواخر دوران قاجار در عرصهٔ فرهنگی، اجتماع و سیاست جامعهٔ ایرانی پدیدار گشته است. نگرش باستان گرایی در پی آن است که فضای مربوط به زمان گذشته را بازآفرینی کند و یک ایدئولوژی جدید بسازد.
کم رنگ کردن و کنار زدن فرهنگ و مذهب کنونی جامعه، به عنوان عامل عقب ماندگی آن.
تفکیک دو دوره از تاریخ ایران که عبارتند از تاریخ باستان و تاریخ دورهٔ اسلامی
برخی باستان گرایی را «از مؤلفه های جدید برای نوسازی ایران» به حساب می آورند که «در پی آن است تا با احیاء و تجدید حیات سنت ها و عقاید کهن و باستانی، نظم جدیدی را در تفکر اجتماعی، فرهنگی و سیاسی بازتولید نماید و زیرساخت های فرهنگی و اجتماعی نوین را بر پایهٔ سنت های کهن بنا نهد»
به عقیدهٔ بیگدلو، مهم ترین اهداف باستان گرایی را می توان به شرح زیر دانست:
از الگوهای بازستان گرایی پارسی میتوان به فرهنگ زرتشتی ایران، تخت جمشید، نقش رستم و کعبه زرتشت اشاره کرد.
کم رنگ کردن و کنار زدن فرهنگ و مذهب کنونی جامعه، به عنوان عامل عقب ماندگی آن.
تفکیک دو دوره از تاریخ ایران که عبارتند از تاریخ باستان و تاریخ دورهٔ اسلامی
برخی باستان گرایی را «از مؤلفه های جدید برای نوسازی ایران» به حساب می آورند که «در پی آن است تا با احیاء و تجدید حیات سنت ها و عقاید کهن و باستانی، نظم جدیدی را در تفکر اجتماعی، فرهنگی و سیاسی بازتولید نماید و زیرساخت های فرهنگی و اجتماعی نوین را بر پایهٔ سنت های کهن بنا نهد»
به عقیدهٔ بیگدلو، مهم ترین اهداف باستان گرایی را می توان به شرح زیر دانست:
از الگوهای بازستان گرایی پارسی میتوان به فرهنگ زرتشتی ایران، تخت جمشید، نقش رستم و کعبه زرتشت اشاره کرد.
wiki: باستان گرایی در ایران