جوشکاری انفجاری

جوشکاری انفجاری یک فرایند اتصال حالت جامد است . در این فرایند انفجار کنترل شده ای روی سطح ورق فوقانی صورت می گیرد و این ورق با سرعت بالا به ورق پایه برخورد می کند و تحت فشار بالای ناشی از برخورد ورق ها پیوندی متالورژیکی در نقاط برخورد ایجاد می شود. این فرایند معمولاً برای پوشش دهی ورق های فولاد کربنی با یک لایه نازک از مواد مقاوم به خوردگی مانند تیتانیوم و نیکل به کار گرفته می شود. این روش برای ساخت قطعاتی با هندسهٔ ساده مانند ورق ها و لوله ها مورد استفاده قرار می گیرد.
روکش دهی صفحات مسطح
جوشکاری داخلی استوانه های هم مرکز
روکش دهی داخلی و خارجی استوانه ها
جوشکاری سطوح استوانه ای
جوشکاری لوله به صفحه
جوشکاری سربه سر لوله به لوله
جوشکاری خطی لب به لب صفحات مسطح
جوشکاری مقاطع توخالی (رادیاتورها)
روکش دهی سیم ها و مفتول ها
. این روش قابلیت اتصال بیش از 260 نوع فلز همجنس و غیر همجنس با خواص متفاوت را دارد.
برخلاف دیگر روش های جوشکاری نظیر جوشکاری قوس الکتریکی که در اواخر قرن ۱۹ میلادی توسعه پیدا کرد، جوشکاری انفجاری روش نسبتاً جدیدی است و در سال های بعد از جنگ جهانی دوم توسعه پیدا کرد. البته نقطه آغاز آن به جنگ جهانی اول باز می گردد، هنگامی که مشاهده شد ترکش های ناشی از بمب ها به صفحات زرهی جنگ افزارها می چسبند(در حالیکه به طور واقعی در اثر این برخورد به فلز جوش شده بودند). از آنجا که در این حالت گرما نقشی نداشته، نتیجه گرفته شد که این پدیده ناشی از نیروی انفجار بر روی ذرات متلاشی شده یا ترکش ها بوده است. این نتایج بعدها در آزمایشگاه تکرار شد و پس از مدتی این فرایند به ثبت رسید و مورد استفاده واقع گردید.
در سال ۱۹۶۲، Dupont اقدام به ثبت روش جوشکاری انفجاری نمود که در ژانویه ۱۹۶۴ با شماره US Patent 3,137,937 مورد تأیید قرار گرفت و با نماد تجاری Detaclad مشخص گردید. در ژوئیه ۱۹۹۶ شرکت Dynamic Materials Corporation حق مالکیت فرایندهای Detaclad را با قیمت ۵۳۲۱۸۵۰ دلار تصاحب کرد.