رومیو و ژولیت

رومئو و ژولیت تراژدی نوشته شده توسط ویلیام شکسپیر در اوایل کار اوست که در مورد دو عاشق این نمایشنامه یکی از محبوب ترین نمایشنامه های شکسپیر در زمان حیاتش می باشد و در کنار هملت یکی از نمایشنامه هایی است که بر روی پرده رفته است. امروزه از شخصیت های اصلی داستان به عنوان عاشقان آرمانی یاد می شود.
شاهزاده اسکالوس شاهزاده حاکم ورونا
کنت پاریس خویشاوند اسکالوس و مایل به ازدواج با ژولیت
مرکوتیو خویشاوند دیگر اسکالوس و دوست رومئو
رومئو و ژولیت کششی به داستان های عاشقانه دوران باستان دارد. درون مایه اثر براساس داستانی ایتالیایی است، که به صورت شعر با نام تاریخ باستانی رومئو و ژولیت توسط ارتور برووک در سال ۱۵۶۲، و به صورت نثر در سال ۱۵۹۱ توسط ویلیام پینتر نوشته شدند. شکسپیر از هرد و اثر استفاده کرد، ولی برای گسترش داستان، شخصیت های مکمل داستان به خصوص مرکوتیو و پاریس را دچار تغییراتی نمود. این نظر وجود دارد که نمایشنامه بین سال های ۱۵۹۱ تا ۱۵۹۵ نوشته شده، و برای نخستین بار در قطع ربع کاغذ در سال ۱۵۹۷ به چاپ رسید. این نسخه کیفیت پایینی داشت و نسخه های بعدی اصلاح شده و با اصل اثر شکسپیر مطابق گشتند.
استفاده شکسپیر از ترکیب دراماتیک، به خصوص اثرات تعویض بین کمدی و تراژدی و گسترش کشمکش ها، گسترش کاراکترهای فرعی، و استفاده از درون مایه های فرعی و زیبا نمودن آن، به عنوان نشانه های اولیه توانایی های او مورد توجه است. نمایشنامه شکل های شاعرانه مختلفی به کاراکترهای مختلف می بخشد و گاهی اوقات شکل کاراکترها نیز تغییر می کند. برای مثال رومئو، در غزل در طول نمایشنامه ماهرتر می گردد.
رومئو و ژولیت بارها درسالن های تئاتر، فیلم، موسیقی و اپرا مورد استفاده قرارگرفته است. این اثر در دوران بازگرداندن پادشاهی انگلستان دوباره زنده شد و به طورکلی توسط ویلیام داونانت اصلاح گشت. در نسخه قرن ۱۸ام چندین صحنه اصلاح، و مواردی که شاید زشت پنداشته می شدند حذف گشتند و نسخه اپرایی جورج بندا بسیاری از اقدامات را حذف کرده و یک پایان خوش به آن اضافه کرد. اجراهای قرن۱۹، شامل اجرای شارلوت کوشمان، اثر اصلی را بازیابی نموده و بیشتر بر روی رئالیسم تمرکز نمود. نسخه ۱۹۳۵از جان گیلگود بسیار به اثر شکسپیر نزدیک بود، از لباس ها و صحنه های دوران الیزابت استفاده کرد تا درام را ارتقا بخشد. درقرن ۲۰ و ۲۱، نمایشنامه با نسخه های جدید و گوناگونی، چون تولید ۱۹۳۶ جورج کوکور، نسخه ۱۹۶۸ فرانک زفیرللی، نسخه الهام گرفته MTV رومئو و ژولیت در سال ۱۹۹۶ توسط باز لورمان و نسخه غیرشکسپیری۲۰۱۳ توسط کارلو کارلی نمونه هایی از این بودند.

رومئو و ژولیت (Romeo and Juliet)
صحنه ای از فیلم رومئو و ژولیت
سوگ نمایشی در پنج پرده، نوشتۀ ویلیام شکسپیر، به زبان انگلیسی، منتشرشده در ۱۵۹۷. رومئو از خانوادۀ مونتگیوها، عاشق ژولیت از خانوادۀ کاپولتی هاست. میان این دو خانوادۀ بزرگِ ورونایی دشمنی دیرینه ای برپاست. رومئو در نزاعی ناخواسته مرتکب قتل می شود، اما پیش از صادرشدن حکمِ تبعید درمی یابد که بنا دارند ژولیت را به زور به ازدواج کنت پاریس درآورند. ژولیت به توصیۀ یکی از دوستان دارویی می نوشد تا مدتی به خواب رود و چنین به نظر آید که مرده است. پیکر او را به آرامگاه خانوادگی می برند. بناست رومئو از اصل ماجرا باخبر باشد، اما چنین نمی شود و می پندارد که ژولیت مرده است. رومئو خود را به آرامگاه می رساند، جام زهر می نوشد و می میرد. ژولیت نیز که از خواب بیدار شده است، با دیدن این صحنه به خود خنجر می زند. دو دلداده در آغوش هم جان می سپرند. اصل این داستان از افسانه ای سینایی اخذ شده است. پیش از شکسپیر روایت هایی از آن به دست بود، اما هیچ کدام از این روایت ها به پای شاهکار شکسپیر نمی رسد. نخستین نمایش نامه ای که از آن دردست است، کاستلوینه ها و مونتسه ها اثر فلیکس لوپه دِ وگا کارپیو به زبان اسپانیایی است. پس از روایت شکسپیر نیز آثار بسیار با این مضمون نوشته شد. اپرای وینچنتسو بلینی با عنوان کاپولتی ها و مونتــگیو، به اقتباس از شکسپیر، در نیمۀ نخست قرن ۱۹ با اقبال فراوان روبه رو شد. هکتور برلیوز نیز سمفونی ای با عنوان رومئو و ژولیت ساخته که از بهترین نمونه های موسیقایی مقتبس از شکسپیر است.