تقی الدین راصد

تَقیُّ الدّینِ راصِد، محمد بن معروف (۹۹۳قمری)، ریاضی دان، مهندس و منجم معروف قرن دهم قمری، از سرشناس ترین شخصیت های علمی عصر عثمانی و از آخرین دانشمندان برجستهٔ دورهٔ اسلامی. تقی الدین را دمشقی، مصری، صهیونی و راصد شامی هم خوانده اند.
بر طبق یادداشت خود او در نسخهٔ منحصر به فرد کتاب الطرق السنیة در دمشق به دنیا آمده است. او در سال ۹۳۳ قمری متولد شده، بر اساس شجره نامه ای که تقی الدین در پایان کتاب خود - ریحانة الروح - آورده است، اصلیتش به امرای سلسلهٔ ایوبیان می رسد.
او در کشورهای متفاوتی زندگی کرده است: در ۹۵۳قمری همراه با برادر بزرگترش در استانبول، در ۹۵۹قمری در مصر و حداقل در طول سال های ۹۶۶–۹۷۵ قمری در نابلس زندگی کرده است، به این دلیل که دو عدد از آثار خود الکواکب الدریة و ریحانة الروح را در نابلس تمام کرده است.
تقی الدین در نابلس دارای مقام قضاوت بوده او از نابلس دوباره به استانبول برگشت و بواسطهٔ دوستی اش با خواجه سعدالدین، ملقب به «معلم السلطان» در ۹۷۹قمری به مقام منجم دربار سلطان سلیم دوم گماشته شد.

تقی الدّینِ راصِد (۹۳۲ـ۹۹۳ق)
(یا: تقی الدین دمشقی؛ تقی الدین مصری) تقی الدین محمد بن معروف، ریاضی دان، مهندس و ستاره شناس مسلمان. در سرزمین های اسلامی، ازجمله مصر و سوریه و فلسطین و عثمانی، زندگی کرد. در زمان حکومت سلطان مراد سوم عثمانی، یکی از آخرین نمونه های رصدخانه های اسلامی، رصدخانۀ کوچکی در حوالی قسطنطنیه، را ساخت. طی ماه هایی پس از تکمیل رصدخانه، تقی الدین مورد سعایت اطرافیان، به ویژه مفتی اعظم شهر، قرار گرفت و به دستور سلطان، رصدخانه خراب شد. تقی الدین براثر ناراحتی از این رخداد گوشۀ عزلت گزید و مدتی بعد از دنیا رفت. از آثارش: الطرق السنیة فی الآلات الروحانیة در مهندسی مکانیک؛ بغیةالطلاب من علم الحساب در ریاضیات؛ جریدةالدُرَر و خریدة الفکر.