کلمه جو
صفحه اصلی

محرث

لغت نامه دهخدا

محرث . [ م ُ رَ ] (ع ص ) ستور لاغر شده از بسیاری کار و راندن . (از منتهی الارب ) (از ناظم الاطباء).

محرث . [ م ِ رَ ] (ع اِ) آتش کاو. (منتهی الارب ). || قلبه و فدان . (ناظم الاطباء).

محرث. [ م َرَ ] ( ع اِ ) محل زراعت. ج ، محارث. ( ناظم الاطباء ).
محرث. [ م ِ رَ ] ( ع اِ ) آتش کاو. ( منتهی الارب ). || قلبه و فدان. ( ناظم الاطباء ).
محرث. [ م ُ رَ ] ( ع ص ) ستور لاغر شده از بسیاری کار و راندن. ( از منتهی الارب ) ( از ناظم الاطباء ).

محرث . [ م َرَ ] (ع اِ) محل زراعت . ج ، محارث . (ناظم الاطباء).

کلمات دیگر: