لغت نامه دهخدا

محشاء. [ م ِ ش َءْ ] (ع اِ) محشاء. (منتهی الارب ). گلیم درشت . (منتهی الارب ) (ناظم الاطباء). || گلیم سپید خرد که بدان لنگ بندند یا چادری که خود را بدان درپیچند. محاشی ٔ. (منتهی الارب ) (ناظم الاطباء).

محشاء. [ م ِ ش َءْ ] (ع اِ) محشاء. (منتهی الارب ). گلیم درشت . (منتهی الارب ) (ناظم الاطباء). || گلیم سپید خرد که بدان لنگ بندند یا چادری که خود را بدان درپیچند. محاشی ٔ. (منتهی الارب ) (ناظم الاطباء).

<div class="boxBd">محشاء. [ م ِ ] ( ع اِ ) مِحشَاءْ. رجوع به محشاء شود. <hr>محشاء. [ م ِ ش َءْ ] ( ع اِ ) محشاء. ( منتهی الارب ). گلیم درشت. ( منتهی الارب ) ( ناظم الاطباء ). || گلیم سپید خرد که بدان لنگ بندند یا چادری که خود را بدان درپیچند. محاشی ٔ. ( منتهی الارب ) ( ناظم الاطباء ).</div>

محشاء. [ م ِ ] ( ع اِ ) مِحشَاءْ. رجوع به محشاء شود. محشاء. [ م ِ ش َءْ ] ( ع اِ ) محشاء. ( منتهی الارب ). گلیم درشت. ( منتهی الارب ) ( ناظم الاطباء ). || گلیم سپید خرد که بدان لنگ بندند یا چادری که خود را بدان درپیچند. محاشی ٔ. ( منتهی الارب ) ( ناظم الاطباء ).