کسی که مانده و خسته می کند چشمش را
محسر
فرهنگ فارسی
لغت نامه دهخدا
محسر. [ م ُ ح َس ْ س ِ ] (اِخ ) بطن محسر؛ نزدیک مزدلفه است . (منتهی الارب ). نام وادیی است بین منی ومزدلفه که نه از این است و نه از آن بنا برقول مشهور، و گویند نام موضعی است بین مکه و عرفه و نیز گفته اند جایی است میان منی و عرفه . (از معجم البلدان ).
محسر. [ م َ س َ / م َ س ِ ] ( ع اِ ) باطن و درون مرد. ضد منظر: یقال فلان کریم المحسر. ( منتهی الارب ). مَخبَر. ( ناظم الاطباء ). || سینه. ( منتهی الارب ). || روی. || طبیعت. ( منتهی الارب ) ( ناظم الاطباء ).
محسر. [ م ُ ح َس ْ س َ ] ( ع ص ) مرد آزرده و حقیر. ( منتهی الارب ). آزرده و حقیر و ذلیل. ( ناظم الاطباء ).
محسر. [ م ُ ح َس ْ س ِ ] ( اِخ ) بطن محسر؛ نزدیک مزدلفه است. ( منتهی الارب ). نام وادیی است بین منی ومزدلفه که نه از این است و نه از آن بنا برقول مشهور، و گویند نام موضعی است بین مکه و عرفه و نیز گفته اند جایی است میان منی و عرفه. ( از معجم البلدان ).
محسر. [ م ُ س ِ ] ( ع ص ) کسی که مانده و خسته میکند و خیره مینماید چشم خود را از دیدن دور. ( ناظم الاطباء ). حرالبصر؛ آنکه مانده شود و فروماند بینائی او از دیدن دور. || مانده کننده شتران را به راندن. ( از منتهی الارب ). آنکه مانده می کند شتر را از راندن. ( ناظم الاطباء ).
محسر. [ م ُ ح َس ْ س َ ] ( ع ص ) مرد آزرده و حقیر. ( منتهی الارب ). آزرده و حقیر و ذلیل. ( ناظم الاطباء ).
محسر. [ م ُ ح َس ْ س ِ ] ( اِخ ) بطن محسر؛ نزدیک مزدلفه است. ( منتهی الارب ). نام وادیی است بین منی ومزدلفه که نه از این است و نه از آن بنا برقول مشهور، و گویند نام موضعی است بین مکه و عرفه و نیز گفته اند جایی است میان منی و عرفه. ( از معجم البلدان ).
محسر. [ م ُ س ِ ] ( ع ص ) کسی که مانده و خسته میکند و خیره مینماید چشم خود را از دیدن دور. ( ناظم الاطباء ). حرالبصر؛ آنکه مانده شود و فروماند بینائی او از دیدن دور. || مانده کننده شتران را به راندن. ( از منتهی الارب ). آنکه مانده می کند شتر را از راندن. ( ناظم الاطباء ).
محسر. [ م َ س َ / م َ س ِ ] (ع اِ) باطن و درون مرد. ضد منظر: یقال فلان کریم المحسر. (منتهی الارب ). مَخبَر. (ناظم الاطباء). || سینه . (منتهی الارب ). || روی . || طبیعت . (منتهی الارب ) (ناظم الاطباء).
محسر. [ م ُ ح َس ْ س َ ] (ع ص ) مرد آزرده و حقیر. (منتهی الارب ). آزرده و حقیر و ذلیل . (ناظم الاطباء).
محسر. [ م ُ س ِ ] (ع ص ) کسی که مانده و خسته میکند و خیره مینماید چشم خود را از دیدن دور. (ناظم الاطباء). حرالبصر؛ آنکه مانده شود و فروماند بینائی او از دیدن دور. || مانده کننده شتران را به راندن . (از منتهی الارب ). آنکه مانده می کند شتر را از راندن . (ناظم الاطباء).
کلمات دیگر: