لیمبو

در الهیات کلیسای کاتولیک، لیمبو (به لاتین لیمبوس، به معنی لبه و سرحد که اشاره به "مرز" دوزخ دارد) یک ایدهٔ تفکری دربارهٔ زندگی پس از مرگ بوده و مختص به کسانی می باشد که با گناه نخستین مرده اند اما به دوزخ وارد نشده اند. لیمبو یک اصل رسمی از سوی کلیسای کاتولیک یا هیچ یک از مذاهب مسیحی نمی باشد. حکمای قرون وسطایی، مخصوصا در اروپای غربی، دنیای مردگان ("جهنم"، "هادس"، "اینفرنوم") را به چهار بخش تقسیم کرده اند:

لیمبو (limbo)
در الهیات مسیحی، وادی نفوسی که به لقای الهی نایل نمی شدند. در «لیمبوس اینفانتوم» اطفالی که تعمید نشده بودند مشمول رحمت نازلی می شدند و «لیمبوس پارتوم» جایی بود که انبیای عهد عتیق به سر می بردند. این واژه را نخستین بار توماس آکوئیناس در این معنا به کار برد.