شریف تبریزی

شریف تبریزی (زادهٔ ۹۲۸ هجری) از شاعران سدهٔ دهم هجری و اهل تبریز بوده است. وی شاگرد لسانی شیرازی بوده و به قدری در هجوگویی خبره بوده که حتی بعضاً خاطر استادش را نیز می آزرده است.
نوایی، عبدالحسین (۱۳۷۸). طرح پژوهشی اثرآفرینان. سوم. تهران: انجمن آثار و مفاخر فرهنگی. پارامتر |تاریخ بازیابی= نیاز به وارد کردن |پیوند= دارد (کمک)
شریف تبریزی نهایتاً در سال ۹۵۵ یا ۹۵۶ هجری (۲۷ یا ۲۸ سالگی) بر اثر بیماری وبا بدرود حیات گفت.دیوان شریف تبریزی در سال 1383 هجری شمسی به کوشش اصغر علمی ( مهروند میاب ) با مقابله ی تمام نسخه های خطی موجود دیوان شاعر شامل:1- نسخه ی خطی 290 / ف کتابخانه ی ملی 2 – نسخه ی خطی 2/ 437 کتابخانه ی مجلس 3 –مجموعه ی خطی 8 / 2765 کتابخانه ی ملی تبریز 4 - مجموعه ی خطی 3660 کتابخانه ی ملی تبریز 5 – مجموعه ی خطی 4896 کتابخانه ی ملک 6 – نسخه ی خطی 407 مدرسه ی عالی مسجد سپهسالار ( مدرسه ی عالی شهید مطهری ) 7 – نسخه ی خطی 14085 کتابخانه ی مجلس 8 – مجموعه ی خطی 9 / 1384 مجلس سنای سابق 9 – نسخه ی خطی 2574 دانشگاه تهران 10 – مجموعه ی خطی 6 / 2785 کتابخانه ی مجلس، تصحیح شده و در انتشارات اندیشه ی نو به چاپ رسیده است
شریف تبریزی مجموعه ای از اشعار شامل قصیده ها و غزلیات ناپسند را گرد آورده، آن ها را به استادش نسبت داده و این مجموعه را «سهواللسان» نام نهاد و بدین ترتیب استادش لسانی را ناراحت کرد. حیدری تبریزی در پاسخ به این دیوان، رسالهٔ «لسان الغیب» را سروده است.
لطفعلی بیگ آذر دربارهٔ شریف تبریزی می نویسد:

شریف تبریزی ( ـ اردبیل ۹۵۶ق)
شاعر ایرانی. هم روزگار سام میرزای صفوی، شاگرد لسانی شیرازی و از ملازمان دربار طهماسب اول صفوی بود. دربارۀ بدزبانی و هجاپردازی وی بسیار سخن رفته است. همچنین مجموعه ای از اشعار سست به نام استاد خود، لسانی، گردآورد و به او نسبت داد و آن را سهو اللسان نامید. دیوان قصاید و غزلیات نیز دارد.