رسد نازم

رسد نازم: جای آن دارد که ناز کنم.
( ( گر ناز کنم بر آفرینش من
فرزند خلیفه ام، رسد نازم ) )
( تازیانه های سلوک، نقد و تحلیل قصاید سنائی، دکتر شفیعی کدکنی، زمستان ۱۳۸۳، ص 411. )