زنهارخواه

زنهارخواه. [ زِ خوا / خا ] ( نف مرکب ) امان طلب و مهلت خواه. مستجیر. مستأمن. اَمِن. ملتجی. پناهنده. زنهارخواهنده. ( یادداشت بخط مرحوم دهخدا ) :
ز زابلستان گر ز ایران سپاه
هر آنکس که آیند زنهارخواه
بدار و به پوزش بیارای مهر
نگه کن بدین کارگردان سپهر.شکسته شدند آن سه شاه و سپاه
همه یک بیک گشته زنهارخواه.برفتند یک بهره زنهارخواه
گریزان برفتند بهری به راه.سبک با تنی صد سران سپاه
بر پهلوان رفت زنهارخواه.بسی گشت در خاک زنهارخواه
ببخشید خون و ببخشود شاه.