خاک خورده
خاک خورد
فرهنگ فارسی
لغت نامه دهخدا
خاک خورد. [ خوَرْ / خُرْ ] ( ن مف مرکب ) خاک خورده. رجوع به خاک خور و خاک خوار شود :
یکی مرغ پرورده ام خاکخورد
زگیتی مرا نیست با کس نبرد.
یکی مرغ پرورده ام خاکخورد
زگیتی مرا نیست با کس نبرد.
فردوسی.
کلمات دیگر: