کلمه جو
صفحه اصلی

حجن

لغت نامه دهخدا

حجن . [ ح َ ج َ / ح َ ج ِ ] (ع اِ) کنه . || زمن در ستور. || کژی . (منتهی الارب ).


حجن . [ ح َ ج ِ ] (ع ص ) شعرحجن ؛ موی مرغول و فروهشته . (منتهی الارب ). || (اِ) کنه . (منتهی الارب ). حَجَن . (منتهی الارب ).


حجن . [ ح ُ ج ُ ] (ع اِ) ج ِ احجن و حجناء. (ناظم الاطباء).


حجن . [ ح َ ] (ع مص ) فرا خویشتن کشیدن چیزی را بچوپ سرکج . فرا خویش کشیدن چیزی بچوگان . || برگردانیدن از چیزی . خم کردن چوب . خمانیدن . || بازداشتن . (منتهی الارب ).


حجن . [ ح َ ] (اِخ ) ابن مرقعبن سعدبن حارث ازدی غامدی . ابن کلبی گوید: وی بوفادت نزد پیغمبر آمد. ابن ماکولا او را یاد کرده و ابن امیر نیز وی را استدراک نموده است . (الاصابة ج 1 قسم 1 ص 330).


حجن. [ ح َ ] ( ع مص ) فرا خویشتن کشیدن چیزی را بچوپ سرکج. فرا خویش کشیدن چیزی بچوگان. || برگردانیدن از چیزی. خم کردن چوب. خمانیدن. || بازداشتن. ( منتهی الارب ).

حجن. [ ح َ ج َ ] ( ع مص ) کژ شدن. کج گردیدن. کژی. اعوجاج. خمیدگی. || کج گردیدن چیز. || اقامت گزیدن در خانه. || بخیلی کردن بچیزی. ( از منتهی الارب ).

حجن. [ ح َ ج ِ ] ( ع ص ) شعرحجن ؛ موی مرغول و فروهشته. ( منتهی الارب ). || ( اِ ) کنه. ( منتهی الارب ). حَجَن. ( منتهی الارب ).

حجن. [ ح َ ج َ / ح َ ج ِ ] ( ع اِ ) کنه. || زمن در ستور. || کژی. ( منتهی الارب ).

حجن. [ ح ُ ج ُ ] ( ع اِ ) ج ِ احجن و حجناء. ( ناظم الاطباء ).

حجن. [ ح َ ] ( اِخ ) ابن مرقعبن سعدبن حارث ازدی غامدی. ابن کلبی گوید: وی بوفادت نزد پیغمبر آمد. ابن ماکولا او را یاد کرده و ابن امیر نیز وی را استدراک نموده است. ( الاصابة ج 1 قسم 1 ص 330 ).

حجن . [ ح َ ج َ ] (ع مص ) کژ شدن . کج گردیدن . کژی . اعوجاج . خمیدگی . || کج گردیدن چیز. || اقامت گزیدن در خانه . || بخیلی کردن بچیزی . (از منتهی الارب ).



کلمات دیگر: