دوازده
داه ودو
فرهنگ فارسی
لغت نامه دهخدا
داه ودو. [ هَُ دُ ] ( عدد مرکب ) دوازده. دو باضافه ده. داه صورتی از ده است و «داه و دو» یعنی ده بعلاوه دو. عدد بعد از یازده و قبل از سیزده. || ( اِ مرکب ) مجازاً دوازده برج :
ابر داه ودو هفت شد کدخدای
گرفتند هریک سزاوار جای.
ابر داه ودو هفت شد کدخدای
گرفتند هریک سزاوار جای.
فردوسی.
کلمات دیگر: