تب زده

جمع تب زدگان تب دار . کسیکه مبتلا به تب باشد .

تب زده. [ ت َ زَ دَ / دِ ] ( ن مف مرکب ) ج ، تب زدگان. تب دار. ( آنندراج ). کسی که مبتلا به تب باشد. ( ناظم الاطباء ). نزیف. موعوک. مورود. ( منتهی الارب ) :
شفای تب زدگان بود شربتش گوئی
که بود شربتش از سلسبیل و از تسنیم.سیزده روز مه چارده شب تب زده بود
تب خدنگ اجل انداخت سپر بازدهید.تب زده زهر اجل خورد و گذشت
گلشکرهای صفاهان چه کنم.تب زده لرزم چو آفتاب همه شب
دور فلک بین که بر سرم چه فن آورد.نرگس ز دماغ آتشین تاب
چون تب زدگان بجسته از خواب.چو از تاب انجم شب تب زده
بپیچید چون مار، عقرب زده.بسی تب زده قرص کافور کرد
نخورده شد آن تب چو کافور سرد.تب زدگان را که نه حلوا به است
خوردن گشنیز ز حلوا به است.