جبه ٔ درویش

کنایه از ابر باشد

جبه درویش. [ ج ُب ْ ب َ / ب ِ ی ِ دَرْ] ( ترکیب اضافی ، اِ مرکب ) کنایه از ابر باشد که به عربی سحاب گویند. || کنایه از شب هم هست که عرب لیل خوانند. ( برهان ) ( انجمن آرا ) :
روزی که فلک جبه درویش گرفتی
از فضله زنبور بر او دوختمی جیب. || کنایه از آفتاب. ( غیاث اللغات ) ( آنندراج ). آفتاب عالمتاب. ( مجموعه مترادفات ). || پوشش. ساتر :
در زمستان جبه درویش باشد آفتاب
پوستین گرم گر مغرور دارد شاه را.