لیدیا دیویس (انگلیسی: Lydia Davis؛ زادهٔ ۱۵ ژوئیهٔ ۱۹۴۷) یک نویسنده داستان کوتاه و رمان و مترجم اهل ایالات متحده آمریکا است. او مترجم آثاری چون مادام بواری اثر گوستاو فلوبر و در جستجوی زمان از دست رفته اثر مارسل پروست به زبان انگلیسی است. وی همچنین برنده جوایزی همچون کمک هزینه گوگنهایم و جایزه بوکر شده است.فرانتس کافکا، ساموئل بکت، مارسل پروست، جیمز جویس، میشل بوتور، ولادیمیر ناباکوف، گوستاو فلوبر، هرمان ملویل، جیمز آگی، جان دوس پاسوس، سال بلو، چارلز رزنیکوف، گریس پیلی، راسل ادسون
لیدیا دیویس در تاریخ ۱۵ ژوئیه ۱۹۴۷ در نورتهامپتون، ماساچوست به دنیا آمد. پدرش رابرت، منتقد و استاد دانشگاه و مادرش هپ نویسنده داستان کوتاه و معلم بود. لیدیا در ابتدا موسیقی را شروع کرد و نوازندگی پیانو و ویولن را فرا گرفت و پس از آن به نوشتن پرداخت. زمانی که در کالج بارنارد در نیویورک مشغول تحصیل بود بیشتر شعر می سرود.لیدیا در سال ۱۹۷۴ با پل استر ازدواج کرد ولی در سال ۱۹۷۷ کارشان به جدایی کشید. از این رابطه صاحب پسری به نام دنیل شد. او استاد دانشگاه ایالتی نیویورک در آلبانی و در آنجا ادبیات خلاق تدریس می کند.آثار داویس به زبان های مختلفی ترجمه شده است که توانسته از این جنبه جوایز چندی را از آن خود کند. داویس در سال ۲۰۱۳ توانست جایزه معتبر من بوکر برای داستان «نمی توانم و نمی خواهم» از آن خود کند. تفاوت عمده داستان های داویس در مقایسه با داستان های دیگر در نوع برخورد وی با عناصر و فنون داستان پردازی است که از این منظر ویژگی متفاوتی به آثار وی بخشیده است. داویس در کنار داستان نویسی به کار ترجمه نیز مشغول است. وی به خاطر ترجمه آثار مشهور ادبیات فرانسه به انگلیسی، نشان شوالیه ادبیات را از آن خود کرده است.
۱. «کافکا شام می پزد» ،مجموعه داستان های کوتاه، ترجمه محمدصادق رئیسی،انتشارات سولار، ۱۳۹۲.
۲. «قصه کوتاه زندگی واسیلی»، یک داستان کوتاه، ترجمه محمدصادق رئیسی، انتشارات سولار، ۱۳۹۴.
لیدیا دیویس در تاریخ ۱۵ ژوئیه ۱۹۴۷ در نورتهامپتون، ماساچوست به دنیا آمد. پدرش رابرت، منتقد و استاد دانشگاه و مادرش هپ نویسنده داستان کوتاه و معلم بود. لیدیا در ابتدا موسیقی را شروع کرد و نوازندگی پیانو و ویولن را فرا گرفت و پس از آن به نوشتن پرداخت. زمانی که در کالج بارنارد در نیویورک مشغول تحصیل بود بیشتر شعر می سرود.لیدیا در سال ۱۹۷۴ با پل استر ازدواج کرد ولی در سال ۱۹۷۷ کارشان به جدایی کشید. از این رابطه صاحب پسری به نام دنیل شد. او استاد دانشگاه ایالتی نیویورک در آلبانی و در آنجا ادبیات خلاق تدریس می کند.آثار داویس به زبان های مختلفی ترجمه شده است که توانسته از این جنبه جوایز چندی را از آن خود کند. داویس در سال ۲۰۱۳ توانست جایزه معتبر من بوکر برای داستان «نمی توانم و نمی خواهم» از آن خود کند. تفاوت عمده داستان های داویس در مقایسه با داستان های دیگر در نوع برخورد وی با عناصر و فنون داستان پردازی است که از این منظر ویژگی متفاوتی به آثار وی بخشیده است. داویس در کنار داستان نویسی به کار ترجمه نیز مشغول است. وی به خاطر ترجمه آثار مشهور ادبیات فرانسه به انگلیسی، نشان شوالیه ادبیات را از آن خود کرده است.
۱. «کافکا شام می پزد» ،مجموعه داستان های کوتاه، ترجمه محمدصادق رئیسی،انتشارات سولار، ۱۳۹۲.
۲. «قصه کوتاه زندگی واسیلی»، یک داستان کوتاه، ترجمه محمدصادق رئیسی، انتشارات سولار، ۱۳۹۴.
wiki: لیدیا دیویس