عنبرینه

(عَ بَ نِ ) [ ع - فا. ] (ص نسب . ) گردنبندی که از عنبر درست کرده و به گردن می آویختند.

عنبرینه. [ عَم ْ ب َ ن َ / ن ِ ] ( ص نسبی ) منسوب به عنبر. عنبری. مشکی و سیاه و یا خوشبوی چون عنبر :
گیسوت عنبرینه و گردن تمام عود
معشوق خوبروی چه محتاج زیور است.رجوع به عنبرین شود. || ( اِ مرکب ) خوشبویی که از مشک و عنبر و عود سازند. ( ناظم الاطباء ) :
چشمم ز روی بند در ای دل منور است
وز بوی عنبرینه دماغم معطر است. || زیوری است که درمیان آن عنبر کنند و در گردن اندازند، و بعضی گویندهار که از مروارید و مهره های عنبر سازند. ( آنندراج ). بمعنی عنبرچه باشد و آن زیوری است که زنان بر گردن اندازند. ( برهان قاطع ). رجوع به عنبرچه و عنبرین شود :
مگر از عقد عنبرینه دوست
برگشاده ست و عنبر افشانده ست.نوعروسی شراره زیور او
عنبرینه زکال در بر او.به آه عنبرینم بین که چونست
که عقد عنبرینه ام پر ز خونست.زینت همین دو رسته دندان تمام بود
وز موی در کنار و برت عنبرینه ای.زآن گریبانی که دم از عنبرینه میزند
می دمد بویی و مشکین می کند آفاق را.عاشق عنبرینه جیبم
سینه گنجینه محبت اوست.به عنبرینه میارای جیب کمخا را
نگار خوب لقا را چه احتیاج حلیست.

نوعی گردن بند با جعبه هایی کوچک که در آن عنبر می کردند و به گردن خود می آویختند، عنبرین، عنبرچه.