فزودن

افزاییدن، فزاییدن:زیادکردن، زیاده کردن، بیشترکردن، بسیارشدن، افزون شدن(متعدی ولازم )
افزودن

(فُ دَ ) (مص م . ) افزودن .

فزودن. [ ف ُدَ ] ( مص ) افزودن. ( فرهنگ فارسی معین ). زیاده کردن.( آنندراج ). مخفف افزودن. مقابل کاستن. زیادت و علاوه کردن. مزید کردن. ( یادداشت بخط مؤلف ) :
چه گویی که خورشید تابان که بود
کز او در جهان روشنائی فزود.خردمند و درویش از آن هرکه بود
به دلْش ْ اندرون شادمانی فزود.شما را ز ما هیچ نیکی نبود
که چندین غم و رنج باید فزود.تا فتح جنگوان را در داستان فزود
کم شد حدیث رستم دستان ز جنگوان.در ساز ناز بود ترا نغمه های خوش
این دم قیامت است که خوشتر فزوده ای.آن ولایات بکلی در ممالک اسلام فزود. ( ترجمه تاریخ یمینی ).
چو خونی دیدی امید رهایی
فزودی شمع شکرش روشنایی.به عقلش بباید نخست آزمود
بقدر هنر پایگاهش فزود.- برفزودن ؛ افزودن. زیاد کردن :
دو صد جامه دیبا بر آن برفزود
به زر و گهر بافته تار و پود.باز از کرشمه زخمه نو برفزوده ای
درد نوم به درد کهن درفزوده ای.- درفزودن ؛ برفزودن. افزودن. زیاد کردن :
کار ما خود رفته بود از دست بازاز عشق تو
دهر زخمه درفزود وچرخ دستان درگرفت.کوتاه بود بر قدت ای جان قبای ناز
کامروز پاره دگرش درفزوده ای.اگر دانش به روزی درفزودی
ز نادان تنگ روزی تر نبودی.رجوع به افزودن شود.
|| افزوده شدن. بیشتر شدن. زیادتر شدن :
چو فرجامشان روز رزم تو بود
زمانه نکاهد نه هرگز فزود.فزودگان را فرسوده گیر پاک همه
خدای عز و جل نه فزود و نه فرسود.چون روزگار فزودن علت درگذرد به پزائیدن و تحلیل مشغول شود. ( ذخیره خوارزمشاهی ).
آب جگرم به آتش غم برخاست
سوز جگرم فزود تا صبر بکاست.به هر سالی که دولت میفزودش
خرد تعلیم دیگر مینمودش.غمش بر غم فزود آن سرو آزاد
دل خود را به دست سیل غم داد.|| نمو. نمو کردن. بزرگ شدن. ( یادداشت بخط مؤلف ) : بالد وتمام شود و این بالیدن و فزودن را بتازی نشو و نما گویند. ( ذخیره خوارزمشاهی ).

= افزودن