لیله القدر

شبی است که انسان از ظلمتی که در آن است به نور میرود .
ظلمات الی نور

و منظور از شب قدر همان شبی که در آن انسان بدنبال آگاهی و قدر خویش است تا از جهالت و ناآگاهی که در آن است بسمت روسنایی و آگاهی برود .

اما لحظه وقوع شب قدر برای هرکسی میتواند متفاوت با دیگران اتفاق بیوفتد . یعنی هر انسانی در هر روز از طول سال میتواند از ظلمت بسمت نور برود و قدر خود و خداوند رو پیدا کند .
به گفته مولانا

حق شب قدرست در شبها نهان
تا کند جان هر شبی را امتحان

نه همه شبها بود قدر ای جوان
نه همه شبها بود خالی از آن

لیل به معنی شب ، ظلمت و تاریکی است
قدر به معنی قدر خویش ویا قدر و منزلت خداوند

دوش وقت سحر از غصه نجاتم دادند
واندر آن ظلمت شب آب حیاتم دادند

بیخود از شعشعه پرتو ذاتم کردند
باده از جام تجلی صفاتم دادند

چه مبارک سحری بود و چه فرخنده شبی
آن شب قدر که این تازه براتم دادند

سحر موقعی است که تاریکی جای خود را به نور میدهد
آب به معنی آگاهی الهی ایست که در اثر الهام به جان انسان ریخته میشود و او را از ظمت و شبی که در آن است رهایی می بخشد .
می نوش که عمر جاودانی این است


هر انسانی از این آمدن و رفت خود در این دنیا ، باید قدر خویش را بیابد تا هدف از آمدن و رفت خود رابداند
بداند که از کجا آمده است در این دنیا کارش چیست و به کجا قرار است که برود
قدر خود نشناخته ایی یعنی چه !!
حافظ
شاید همه ما بگوییم که خب ما از سمت خدا آمده اییم و به سمت او میرویم ! بلی درست است ولی آن کجا که من این مطلب را درک کرده باشم و آن کجا که فقط این مطلب را به زبان بیاورم !
تفاوت کسی که به درک این مطلب رسیده با کسی که فقط زبانی است زمین تا آسمان است . درک در جان می نشیند و حرف تنها یک صوت در فضاست !
کسی که به درک این مطلب رسیده باشد دید خدایی پیدا میکند و متوجه ومیشود که همه انسانها پاره تن همند و هیچ انسانی از دیگری جدا نیست چون خدایمان یکی است ؛
اما چه بسیار هستند کسانیکه میگویند ما از اوییم و به سوی او میرویم که برای درگذشت عزیزانشان گریه وزاری میکنند و قافل از اینند که عزیزشان به سوی او میرود .

مولانا میگویید
به روز مرگ چو تابوت من روان باشد
گمان مبر که مرا درد این جهان باشد

برای من مگری و مگو دریغ دریغ
به دوغ دیو درافتی دریغ آن باشد

جنازه ام چو ببینی مگو فراق فراق
مرا وصال و ملاقات آن زمان باشد

مرا به گور سپاری مگو وداع وداع
که گور پرده جمعیت جنان باشد

فروشدن چو بدیدی برآمدن بنگر
غروب شمس و قمر را چرا زبان باشد

تو را غروب نماید ولی شروق بود
لحد چو حبس نماید خلاص جان باشد

کدام دانه فرورفت در زمین که نرست
چرا به دانه انسانت این گمان باشد

کدام دلو فرورفت و پر برون نامد
ز چاه یوسف جان را چرا فغان باشد

دهان چو بستی از این سوی آن طرف بگشا
که های هوی تو در جو لامکان باشد

شب قدر چیزی نیست رسیدن به درک آن و یا رسیدن به درک هدفمندی جهان هستی و باز شدن چشم دل در اوج ظلمت و ناآگاهی .
فقط خداوند است که اشتیاق مارا برای بدیت آوردن جایگاهمان در عالم هستی میبیند و دستمان را میگیرد .

وَمَن یسْلِمْ وَجْهَهُ إِلَی اللَّهِ وَهُوَ مُحْسِنٌ فَقَدِ اسْتَمْسَک بِالْعُرْوَةِ الْوُثْقَی وَإِلَی اللَّهِ عَاقِبَةُ الْأُمُورِ
و هر کس روی خود را ( به حقیقت ) به سوی خدا کند، در حالی که نیکوکار باشد، پس بی تردید به دستگیره ( اتصال با او که نهایتا به شهود و یا الهام منجر می شود ) محکمی چنگ زده، و پایان همه ی کارها به سوی اوست.

به جایی نرسد کس به توانایی خویش
الا تو چراغ رحمتش داری پیش

و نکته آخر اینکه طبق عدالت الهی ، هیچ اشتیاقی ( اشتیاقی که از وجود ما ساطع می شود ) در جهان هستی گم نمی شود و باید به آن پاسخ داده شود که مامور تحت امر خداوند که ملایک هستند این وظیفه را به عهده دارند .

لیله القدر

برای درک لیله القدر نگاهی به سوره ی قدر خواهیم داشت :
انا انزلناه فی لیله القدر . . .
لیل به معنای شب است ، اما چه شبی ؟ منظور از شب ، ظلمت نا آگاهی و جهل است و در برابر آن نور و روشنایی،
نماد آگاهی است.
با این تعاریف مفهوم حرکت �ظلمات الی النور� مشخص می شود: حرکت از ناآگاهی و جهل به سمت آگاهی
در عرفان ایران هم به لحظه مقدسی به نام �سحرگاه� اشاره شده است. سحر، زمانی است که تاریکی جهل جای خود
را به نور آگاهی و معرفت می دهد و این زمان تحول، بسیار زیبا و ارزشمند است.


دوش وقت سحر از غصه نجاتم دادند
واندر آن ظلمت شب آب حیاتم دادند

بی خود از شعشعه ی پرتو ذاتم کردند
باده از جام تجلی صفاتم دادند

چه مبارک سحری بود و چه فرخنده شبی
آن شب قدر که این تازه براتم دادند
حافظ

سحر یا لحظه ی طلوع، لحظه ی سپری شدن ظلمت ناآگاهی و پدیدار شدن جرقه ی آگاهی است. در آیه ای در
قرآن آمده است : �قل اعوذ برب الفلق . . . � به این معنی که بگو پناه می برم به خداوند سپیده دم، خداوند سحرگاه.
لحظه ای که ظلمت جهالت جای خود را به نور آگاهی می دهد.
سحر عرفانی برای هرکسی می تواند در هر زمانی باشد ، 12 ظهر یا 5 بعد از ظهر.
قدر به معنای قدر و منزلت و شناخت جایگاه خویش است .
انسانی که به خودشناسی دست نیافته باشد، در شب نا آگاهی به سر می برد. انسان را در این ظلمت قرار داده اند تا
خود را از ظلمت، به نور برساند و به قدرشناسی ( شناخت قدر خود و هستی ) نائل شود. پس رسالت او، حرکت از
ظلمت به سوی نور است و یافتن راهی به سوی نور هنر وی را به اثبات خواهد رساند.
شناخت قدر و منزلت خود و هستی منجر به درک قدر الهی می شود و باید در دل ظلمت و تاریکی موجود، به این
قدر رسید. آنجا که خداوند به ملائکه فرمود: �انی اعلم ما لاتعلمون�، اشاره ای به همین افتخار آفرینی بود.
آب حیات، آگاهی الهی است که می تواند مسیر نور را نشان دهد و سلامتی دل و اندیشه را به ارمغان آورد ( سلام هی
حتی مطلع الفجر ) و شرط رسیدن به این آگاهی، برقراری ارتباط انسان ( به عنوان یک جزء ) با عالم ملکوت ( به عنوان
کل ) است.
نکته مهم آن است که هر لحظه ای از شب یا روز می تواند شب قدر انسان باشد؛ خواه این لحظه در ماهی که رمضان
نام دارد واقع گردد و خواه در ماه های دیگر. زیرا برای هر کسی شب قدر آن زمانی است که به شناخت منزلت خود
و هستی پی برد و قدر الهی را درک کند.

به نوعی شب قدر پیامبر ( ص ) در ماه رمضان، به عنوان یادآور و بزرگداشت مقام این لحظه عظیم، همواره این درس
را به انسان تاکید می کند که هر لحظه می تواند لیله القدر او باشد.

مفهوم این جمله که در لیلة القدر سرنوشت انسان ها تغییر پیدا می کند چیست ؟
برای درک این موضوع از مثالی استفاده می کنیم . فرض کنید مسابقه ای از مرکز شهر تهران به سمت شمال شهر
آغاز می شود و ما مدت زمان محدودی، وقت برای رسیدن به مقصد داریم. پس از گذشت نیمی از زمان این مسابقه،
ناگهان کسی ما را متوجه می کند که درست در جهت عکس مقصد در حال حرکت بوده ایم . در این زمان بدترین
اتفاق، احساس گناه است . از طرفی نیمی از زمان به هدر رفته است و از طرفی دیگر فرصت برای جبران، محدود.
پس احساس گناه و باقی ماندن در فاز منفی ، خود بدترین گناه است.
توبه به معنای بازگشت است ، به محض توبه و بازگشت به مسیر درست، با هر قدم به مقصد اصلی نزدیکتر می
شویم.
اگر متوجه اشتباه مسیر نمی شدیم و مانند قبل به راه اشتباه خود ادامه می دادیم ، در حال دور شدن از هدف بوده و
در نهایت نیز به آن نمی رسیدیم ، اما با شناخت قدر خود و توبه و تعویض مسیر حرکت ، هدف و مقصدمان نیز
تغییر پیدا کرد . به این صورت در لیلة القدر سرنوشت ما نیز تغییر خواهد کرد .