بزم و رزم

بزم و رزم مفهومی قدیمی است که پیشینه آن به ایران پیش از اسلام بازمی گردد. در بزم، توانایی شاه در سرگرمی و لذت های دنیوی چون خوراک و غذا و موسیقی و رقص به نمایش گذاشته می شد؛ در رزم، شاه باید قدرت و شجاعت و دلاوری اش را در شکست دشمنان کشور اثبات می کرد. رزم و بزم از ادبیات فارسی به ادبیات عثمانی هم راه پیدا کرد. در شاهنامه بر سویه «رزم» تأکید شده و در هفت پیکر نظامی گنجوی بر «بزم».
زبان و ادب فارسی در قلمرو عثمانی
بزم ضیافتی آیینی همراه با نوشیدن ساعت ها شراب همراه با شعر، موسیقی و رقص است. به نظر می رسد که ریشه آن به مراسم کهنی برمی گردد که خون گاو نر مصرف می شده که نشانگر عمل نهایی پادشاه و قدرت او به شمار می آمده است. بعدها شراب جایگزین خون گاو نر شد؛ شراب در ظروف طلایی، نقره ای یا سرامیک صرف می شد.
جنگجویان و شاهزادگان با شرکت در بزم به حقانیت خود در همنشینی با داستان های قهرمانان افسانه ای و تاریخی پارسی مشروعیت می بخشیدند.
بزم می توانست خصوصی یا در محیط های عمومی با صدها میهمان برگزار شود. تصاویر بزم منبعی برای نظم و نثر فارسی در دوره های متفاوت تاریخی بود.

بَزْم و رَزْم
کتابی به فارسی در تاریخ زندگی و حکمرانی برهان الدین احمد سیواسی، فرمانروای سیواس و قیصریه، از عزیز بن اردشیر استرآبادی. مؤلف این اثر را در ۸۰۰ق به خواست برهان الدین احمد و به نام هم او نوشت. نثر این اثر منشیانه و مصنوع و اشعار آن به فارسی و عربی است. بزم و رزم به کوشش رفعت کلیسی به چاپ رسیده است (استانبول، ۱۹۲۸).