یحیی تارساز

هُوْهانِس آبکاریان (به ارمنی Հովհաննես Աբքարյան - به انگلیسی Hovhannes Abkarian)، (زاده ۱۲۵۴ خورشیدی در اصفهان - وفات ۱۳۱۰ خورشیدی در جلفای اصفهان)، معروف به یحیی تار ساز، سازنده ساز ایرانی ارمنی تبار بود.
روح الله خالقی (۱۳۳۵)، «سوم»، سرگذشت موسیقی ایران - جلد اول، تهران: صفیحعلیشاه، ص. ۵۱۶
یحیی خان (۱۸۷۶ ـ ۱۹۳۲)، نابغۀ هنر تارسازی جلفای اصفهان،نویسنده: زویا خاچاطور،فصلنامه فرهنگی پیمان - شماره ۴۵ - سال دوازدهم - پائیز ۱۳۸۷
https://donya-e-eqtesad.com/بخش-خبر-64/548542-حکایت-آن-ساز-هوش-ربا
https://www.raminjazayeri.com/?p=99
هوهانس آبکاریان معروف به یحیی تار ساز فرزند «خاچیک نجارباشی» در سال ۱۲۵۴ یا ۱۲۵۵ خورشیدی در یکی از محله های قدیمی جلفای اصفهان به نام «محله سنگتراش ها»، در «کوچهٔ گازاندران» به دنیا آمد.او به یحیی دوم نیز معروف است. وی ابتدا وسایل موسیقی و طرز ساخت آن ها را از پدرش آموخت و کم کم پا را فراتر از الگوی پدر گذاشت و برای شروع کار از الگو و اندازه های تار «استاد فرج الله» تقلید کرد.
از ویژگی های تار یحیی نکته ای است که استادان قبل و بعد از او کمتر به آن توجه داشته اند. یحیی اولین سازنده ای بود که از ابتدای کار روند کیفی ثابت و مستمری (و به اصطلاح امروز استانداردی) را برای کار خود در نظر گرفت. مقایسهٔ آثار متعدد بر جای مانده از او حکایت از آن دارد که انحراف معیار در آثار متعدد استاد یحیی بسیار ناچیز و در حد صفر است. تمامی تارهای به جای مانده از او حتی از نظر کوچک ترین معیارها و اندازه های فنی و الگو اختلاف چندانی با یکدیگر ندارند (البته، با در نظر گرفتن این نکته که یحیی در سه اندازهٔ بزرگ، متوسط و کوچک تار می ساخته)؛ امری که بیشتر از یک کارخانه با فن آوری نوین مورد انتظار است تا از سازنده ای در کارگاهی کوچک و ابتدایی.
می گویند صبر و حوصله یحیی در آماده سازی چوب توت راز ماندگاری سازها و طنین خوش صدای آن ها است. نقل شده که یحیی کُنده های توت را در حاشیه زاینده رود می بسته تا آب به مرور زمان آوندها را از شیرآبه خالی کند. سپس بعد سالی آن ها را به نانوایی برده و سالی دیگر کُنده ها در کنار تنور نانوایی خشک می شدند. سالی دیگر را نیز در دمای کارگاه سپری می کردند و آن گاه زیر تیشه استاد تارساز قرار می گرفتند.