شناسنامه کاراکال نام فارسی:کاراکال نام انگلیسی:Caracal نام علمی:Caracal caracal موها کوتاه، رنگ پشت و دم زرد شنی، پشت گوشها سیاه، با دسته ای از موهای بلند در نوک آن، دست و پا بلند، دم کوتاه، طول سر و تنه ۶۰ تا ۹۰ سانتی متر، دم ۲۳ تا ۳۱ سانتی متر، ارتفاع ۳۸ تا ۵۰ سانتی متر، وزن ۶ تا ۱۹ کیلوگرم. ( راهنمای صحرایی پستانداران ایران- هوشنگ ضیایی)
کاراکال
دانشنامه عمومی
دانشنامه آزاد فارسی
کاراکال (Caracal)
(یا سیاه گوش) گربۀ نایاب و تیزدندان مناطق خشک و بیابانی ایران (از جمله کبیرکوه ایلام) با گوش های تیز و قدرت پرش منحصر به فرد. این گربه سان جسور، کوچک و وحشی بیشتر در افریقا، آسیای مرکزی و جنوبی (از شبه جزیرۀ عربستان تا غرب هند) یافت می شود. کاراکال ها، طبیعتی رام شونده و ترتبیت شونده برای شکار دارند. به همین علت، در روزگاران قدیم، در کشورهایی همچون ایران و هند از این نوع گربۀ سریع و باهوش برای شکار حیوانات کوچکی نظیر پرندگان، خرگوش های صحرایی و غزال های جوان استفاده می کردند. واژۀ کاراکال ریشۀ ترکی دارد و به معنای جانوری با گوش های سیاه است. نباید این نوع گربه را با لینکس (Lynx) که آن هم گوش های سیاه دارد و شباهت زیادی با کاراکال دارد، اشتباه گرفت. کاراکال به لحاظ داشتن احساس امنیت، در اطراف شیر پرسه می زند اما از ترس به شیر نزدیک نمی شود و فقط منتظر می ماند تا پس مانده های غذای شیر را بخورد. جثۀ این نوع گربه از گربه های اهلی بزرگ تر و دست و پاهایش نیز بلندتر است. وزن آن بین ۸ تا ۲۰ کیلوگرم است. رنگ بدن کاراکال ها زرد متمایل به قهوه ای تا خاکستری است. رنگ بدن کاراکال های جوان تیره تر از نوع بالغ آن هاست. طبق مطالعات ژنتیکی، گربۀ طلایی افریقایی و سِهروال نزدیک ترین خویشاوندان این نوع گربه اند. زیست گاه کاراکال ها استپ های خشک، نواحی نیمه بیابانی، بوته زارها و جنگل های کم درخت است و به ندرت در مناطق همیشه سبز و جنگل های کوهستانی یافت می شوند. این نوع گربه می تواند به مدت طولانی بدون آب نیز زندگی کند و آب بدن خود را از بدن شکارهایش فراهم سازد. کاراکال تک زی، قلمروطلب و عمدتاً شبگرد است. این نوع گربه چند همسر است و در تمام طول سال توانایی جفت گیری دارد. دورۀ بارداری نوع ماده اش، ۶۸ تا ۸۱ روز است و کاراکال هایی که در طبیعت زندگی می کنند، بین ۱ تا ۴ توله به دنیا می آورند.
(یا سیاه گوش) گربۀ نایاب و تیزدندان مناطق خشک و بیابانی ایران (از جمله کبیرکوه ایلام) با گوش های تیز و قدرت پرش منحصر به فرد. این گربه سان جسور، کوچک و وحشی بیشتر در افریقا، آسیای مرکزی و جنوبی (از شبه جزیرۀ عربستان تا غرب هند) یافت می شود. کاراکال ها، طبیعتی رام شونده و ترتبیت شونده برای شکار دارند. به همین علت، در روزگاران قدیم، در کشورهایی همچون ایران و هند از این نوع گربۀ سریع و باهوش برای شکار حیوانات کوچکی نظیر پرندگان، خرگوش های صحرایی و غزال های جوان استفاده می کردند. واژۀ کاراکال ریشۀ ترکی دارد و به معنای جانوری با گوش های سیاه است. نباید این نوع گربه را با لینکس (Lynx) که آن هم گوش های سیاه دارد و شباهت زیادی با کاراکال دارد، اشتباه گرفت. کاراکال به لحاظ داشتن احساس امنیت، در اطراف شیر پرسه می زند اما از ترس به شیر نزدیک نمی شود و فقط منتظر می ماند تا پس مانده های غذای شیر را بخورد. جثۀ این نوع گربه از گربه های اهلی بزرگ تر و دست و پاهایش نیز بلندتر است. وزن آن بین ۸ تا ۲۰ کیلوگرم است. رنگ بدن کاراکال ها زرد متمایل به قهوه ای تا خاکستری است. رنگ بدن کاراکال های جوان تیره تر از نوع بالغ آن هاست. طبق مطالعات ژنتیکی، گربۀ طلایی افریقایی و سِهروال نزدیک ترین خویشاوندان این نوع گربه اند. زیست گاه کاراکال ها استپ های خشک، نواحی نیمه بیابانی، بوته زارها و جنگل های کم درخت است و به ندرت در مناطق همیشه سبز و جنگل های کوهستانی یافت می شوند. این نوع گربه می تواند به مدت طولانی بدون آب نیز زندگی کند و آب بدن خود را از بدن شکارهایش فراهم سازد. کاراکال تک زی، قلمروطلب و عمدتاً شبگرد است. این نوع گربه چند همسر است و در تمام طول سال توانایی جفت گیری دارد. دورۀ بارداری نوع ماده اش، ۶۸ تا ۸۱ روز است و کاراکال هایی که در طبیعت زندگی می کنند، بین ۱ تا ۴ توله به دنیا می آورند.
wikijoo: کاراکال
کلمات دیگر: