کلمه جو
صفحه اصلی

کعل

فرهنگ فارسی

مرد کوتاه سیاهفام . کعل

لغت نامه دهخدا

کعل. [ ک َ ] ( ع اِ ) گوه. ( منتهی الارب ) ( از تاج العرس ). || سرگین هر حیوان بعد از تغوط و انداختن غائط. ( از منتهی الارب ) ( از تاج العروس ) ( از لسان العرب ). || آنچه از چرک و ریم که به خایه تکه چسبیده باشد. ( از منتهی الارب ) ( از تاج العروس ). || ( ص ) مرد پستک سیاه فام. ( منتهی الارب ) ( از تاج العروس ).کُعَل. || شبان ناکس و فرومایه. ( منتهی الارب ). || خرمای بهم چسفیده. || مالدار زفت و بخیل. ( منتهی الارب ) ( از تاج العروس ).

کعل. [ ک ُ ع َ ] ( ع ص ) مرد کوتاه سیاهفام. کَعل. ( منتهی الارب ) ( از تاج العروس ) ( از لسان العرب ).

کعل . [ ک َ ] (ع اِ) گوه . (منتهی الارب ) (از تاج العرس ). || سرگین هر حیوان بعد از تغوط و انداختن غائط. (از منتهی الارب ) (از تاج العروس ) (از لسان العرب ). || آنچه از چرک و ریم که به خایه ٔ تکه چسبیده باشد. (از منتهی الارب ) (از تاج العروس ). || (ص ) مرد پستک سیاه فام . (منتهی الارب ) (از تاج العروس ).کُعَل . || شبان ناکس و فرومایه . (منتهی الارب ). || خرمای بهم چسفیده . || مالدار زفت و بخیل . (منتهی الارب ) (از تاج العروس ).


کعل . [ ک ُ ع َ ] (ع ص ) مرد کوتاه سیاهفام . کَعل . (منتهی الارب ) (از تاج العروس ) (از لسان العرب ).



کلمات دیگر: