(مِ خَ ضَ یا ض ) [ ع . ممخضة ] (اِ. ) ۱ - مشک . ۲ - آوندی که در آن دوغ زنند.
ممخضه
فرهنگ معین
لغت نامه دهخدا
( ممخضة ) ممخضة. [ م ِ خ َ ض َ ] ( ع اِ ) شیرزنه و آوندی که در آن دوغ زنند. ( از منتهی الارب ) ( آنندراج ) ( ناظم الاطباء ). ممخض. تُلُم تُلق. ج ، مماخض. ( از المنجد ) : ای برادر! من ترا از فربهی کوه پیکری دیدم که از ممخضه کوهانت همه روغن چکیدی و به هیچ روغن اندرون ادیم جلد تو محتاج نبودی. ( مرزبان نامه چ تهران ص 193 ).
ممخضة. [ م ِ خ َ ض َ ] (ع اِ) شیرزنه و آوندی که در آن دوغ زنند. (از منتهی الارب ) (آنندراج ) (ناظم الاطباء). ممخض . تُلُم تُلق . ج ، مماخض . (از المنجد) : ای برادر! من ترا از فربهی کوه پیکری دیدم که از ممخضه ٔ کوهانت همه روغن چکیدی و به هیچ روغن اندرون ادیم جلد تو محتاج نبودی . (مرزبان نامه چ تهران ص 193).
فرهنگ عمید
ظرف یا مَشکی که در آن دوغ می زدند.
کلمات دیگر: