مفترض الطاعه

در بحث های کلامی پیرامون امامت و ولایت در شیعه، مُفْتَرَض الطاعه (به معنی کسی که اطاعت او واجب شده است) مقامی است که برای امام در نظر گرفته می شود.
غلامی، اصغر (۱۳۸۶). «مفهوم امامت در پرتو آیه ابتلای حضرت ابراهیم علیه السلام». سفینه (۱۷): ۱۱۵–۱۳۹. دریافت شده در ۲۰۱۳-۱۲-۲۹.
این مقام جدای از مقام نبوت و رسالت است که دربارهٔ دریافت وحی و ابلاغ آن به مردم اند. شیعیان بر این باورند که اطاعت پیامبر عین اطاعت خداست و چیزی غیر از آن و جدا از آن نیست. برای این مطلب استناد به آیاتی مانند آیهٔ ۸۰ سورهٔ نسا می شود: «هر که پیامبر را اطاعت کند در حقیقت خدا را اطاعت کرده» و احادیثی مانند حدیث منزلت. شیخ مفید و شیخ صدوق مفهوم امامت الاهی را داشتن مقام امر و نهی یا همان فرض الطاعه می دانند و مجلسی آن را لازمهٔ امامت می داند.

[ویکی شیعه] مُفْتَرَضُ الطَّاعَة مقامی خاص برای امامان شیعه. به معنای کسی که اطاعت او واجب است. برای اثبات این عقیده، به برخی از آیات و احادیث مانند حدیث منزلت استناد شده است. روایاتی نیز این مقام را انکار کرده آنها را حمل بر تقیه می کنند.
مُفْتَرَضُ الطَّاعَة مقامی خاص برای امامان شیعه، به معنای کسی که اطاعت او واجب است. بر پایه روایتی امام صادق(ع) سوگند یاد می کند که در نزد خداوند مقامی بالاتر از مفترض الطاعه بودن نیست.
بنابر روایت امام رضا(ع) این مقام در زمان حیات پیامبر به امت ابلاغ گردید و در روز غدیر از آنان پیمان گرفته شد. وقتی امام حسن(ع) با معاویه صلح کرد برخی از مردم آن حضرت را سرزنش کردند. حضرت فرمود: وای بر شما که نمی دانید من برای شما، چه کار کرده ام، به خدا سوگند آن چه من کرده ام، برای شیعیان بهتر است از آن چه آفتاب بر آن می تابد و طلوع و غروب می کند. آیا شما نمی دانید که من امام شما هستم و ولی امر شما که واجب الاطاعه ام. امام در ادامه، آیه ۵۹ سوره نساء را تلاوت نمود.