طرف فلاخن که بانگ کند
صرقاعه
فرهنگ فارسی
لغت نامه دهخدا
صرقاعة. [ ص ِ ع َ ] (ع اِ) المقلاع . طرف فلاخن که بانگ کند. (منتهی الارب ). طرفه الذی یصوت عند نفضه فی الهواء. (اقرب الموارد).
( صرقاعة ) صرقاعة. [ ص ِ ع َ ] ( ع اِ ) المقلاع. طرف فلاخن که بانگ کند. ( منتهی الارب ). طرفه الذی یصوت عند نفضه فی الهواء. ( اقرب الموارد ).
کلمات دیگر: