باغبانی علمی

باغبانی علمی (به انگلیسی: Horticulture) شاخه ای از کشاورزی است که با هنر، علم، تکنولوژی و تجارت پرورش سبزی و گیاه در باغ سروکار دارد، و شامل کاشت گیاهان دارویی، میوه، سبزیجات، مغزدانه ها، دانه ها، علف ها، جوانه ها، قارچ ها، جلبک، گل ها، جلبک های دریایی، و محصولات غیرغذایی مانند علف و درختان و گیاهان معطر است. باغبانی علمی همچنین به حفاظت گیاهان، ترمیم چشم انداز، طراحی باغ و چشم انداز، ساخت وساز، تعمیر و نگهداری و درختکاری هم می پردازد. در مقایسه با علم کشاورزی، باغبانی شامل تولید گیاهان زراعی و دامداری نمی شود.
درختکاری مطالعه وانتخاب گیاه، مواظبت، و از بین بردن، درختان تک، درختچه ها، ویره ها و دیگر گیاهان چوبی چندساله است.
مدیریت چمن شامل تمام جنبه های تولید، تعمیر و نگهداری چمن برای ورزش، استفاده در اوقات فراغت یا تفریح است.
گل کاری شامل تولید و بازاریابی محصولات مربوط به گل
معماری منظر شامل تولید، بازاریابی و نگهداری از گیاهان چشم انداز است.
سبزیکاری شامل تولید و بازاریابی سبزیجات است.
میوه کاری شامل تولید و بازاریابی میوه های سیبی است.
موکاری شامل تولید و بازاریابی انگور است.
شرابسازی شامل تمام جنبه های مربوط به شراب و شراب سازی است.
فیزیولوژی پس از برداشت مربوط به حفظ کیفیت و جلوگیری از فساد گیاهان و حیوانات است.
باغبانان علمی دانش و مهارت های خود و تکنولوژی ها را مورد استفاده قرار می دهند تا گیاهانی را برای غذای انسان و استفاده های غیرغذایی و استفاده های شخصی و نیازهای اجتماعی تولید کنند. کار آن ها شامل تکثیر و کاشت گیاه با هدف بهبود رشد گیاه، محصول، کمیت، ارزش غذایی، مقاومت در برابر حشرات، بیماری ها، و استرس های محیطی است. آن ها به عنوان باغبان، تولیدکننده، درمانگر، طراح و مشاوران فنی در بخش موادغذایی و غیرغذایی باغبانی علمی کار می کنند.
کلمه horticulture از روی کلمه agriculture مدل سازی شده است، و از کلمهٔ لاتین hortus به معنی باغ و کلمهcultūra «کاشت» از کلمه cultus قسمت سوم colō به معنی من می کارم گرفته شده است.Hortus با کلمه انگلیسی yard (در معنای زمین همراه با یک ساختمان) هم ریشه است و همچنین کلمه قرضی باغ(garden) است.
باغبانی علمی شامل نه حوزهٔ فعالیت است، که می تواند به دو بخش گستردهٔ زینتی و خوراکی گروه بندی شود.