تابش هاوکینگ

تابش هاوکینگ (به انگلیسی: Hawking radiation) تابش جسم سیاه است که پیش بینی می شود به خاطر تأثیر کوانتومی در نزدیکی افق رویداد، از سیاه چاله تابیده شده باشد. این پدیده به نام استیون هاوکینگ نامگذاری شده است. زیرا نخستین بار او در سال ۱۹۷۴ (میلادی) بحث نظری وجود آن را مطرح کرد. کارهای هاوکینگ به توضیح نتایج یاکوب بکنشتاین کمک کرد. یاکوب بکنشتاین پیش بینی کرده بود که بیشینه آنتروپی سیاه چاله اندازه مشخصی دارد.
شرط تورن-هاوکینگ-پرسکیل
مدل های آنالوگ گرانش
فضانوردی سیاه چاله
اثر گیبونز-هاوکینگ
تابش گرمایی
فرایند پنروز
اثر آنرو
تابش هاوکینگ باعث کاهش جرم و انرژی سیاه چاله می شود که به تبخیر سیاه چاله شناخته می شود. به همین خاطر سیاه چاله هایی که جرم آن ها به روش دیگری افزایش نمی یابد با گذر زمان جرم آن کاهش یافته و در پایان، از بین می روند. پیش بینی می شود که تابش ریزسیاه چاله، بیشتر از سیاه چاه های بزرگ تر باشد. بنابراین با سرعت بیشتری کوچک شده و از میان می رود.
در ژوئن ۲۰۰۸ (میلادی) اداره کل ملی هوانوردی و فضا (ناسا) تلسکوپ فضایی پرتو گامای فرمی را به فضای بیرونی فرستاد. این تلسکوپ به دنبال منبع سوسوی پرتوهای گامایی است که انتظار می رود از سیاه چاله های نخستین تابیده شده باشند. در صورتیکه نظریه های فرا بعد بزرگ درست باشند شاید برخورددهنده هادرونی بزرگ در سازمان اروپایی پژوهش های هسته ای (سرن) بتواند ریزسیاه چاله تولید کرده و تبخیر آن را نشان دهد. تاکنون چنین ریزسیاه چاله هایی در برخورددهنده هادرونی بزرگ دیده نشده اند.
در سپتامبر سال ۲۰۱۰ (میلادی) ادعا شد که در آزمایش آزمایشگاهی، با پالس های طیف مرئی، نشانه نزدیکی، به تابش هاوکینگ سیاه چاله دیده شده است. اگرچه، نتایج، تأیید نشده و قابل بحث ماندند. برای دیدن تابش هاوکینگ، پروژه های دیگری با استفاده از چارچوب مدل های آنالوگ گرانش انجام شده اند.